Brok in mijn keel

Het eerste hoofdstuk begon lekker, je kwam midden in een verhaal terecht, toen werd ik teruggegooid naar 1970 waar het allemaal begon. Dit was wat moeilijker lezen, omdat het een beetje op gang moest komen maar je hebt het nodig om een goed beeld neer te zetten van de personen en het verhaal kloppend te maken. Als je het boek leest zal je dat in latere hoofdstukken zeker merken en weet je waarom je ook zover terug in de tijd bent geweest. Hoe verder ik in het boek kom hoe moeilijker ik het weg kan leggen. De laatste 100 bladzijden heb ik aan één stuk uitgelezen. Het boek is geschreven op een manier dat je het kan visualiseren, landgoed Eyckenbosch en de boom die daar staat die zijn prachtig. De trap naar het huis van Lotte is echt smerig en armoedig. Als ik mensen, plaatsen kan visualiseren wordt het boek levendig en betekent het voor mij dat het goed geschreven is.

Even wennen
Mishka Kamadev, Lisa di Angelo en Drakestein namen die niet heel gewoon zijn, in het begin moest ik heel erg wennen aan Mishka. Boeken met buitenlandse namen lezen soms wat ongemakkelijk voor mij maar gelukkig was dit snel gewent en had ik er haast geen last van, vooral omdat het verhaal me ook pakte en voor een Poolse naam ga je natuurlijk geen Jan gebruiken.

Brok in mijn keel
Ik zou het boek zeker aanraden om te lezen. De laatste hoofdstukken heb ik met een brok in mijn keel gelezen en zo ver als ik me kan herinneren is me dat nog nooit eerder gebeurd. Het was een brok in mijn keel van verdriet maar ook hoe mooi er met het verdriet werd omgegaan.