Neurotisch gewauwel

Soms lees je een boek waarvan je achteraf denkt: mijn verwachtingen zijn niet helemaal uitgekomen. Met dit boek kom ik niet eens zover: Ik kan niet meer dan een bladzijde per keer lezen en dan moet ik het wegleggen omdat ik me niet langer kan concentreren. De schrijfstijl is vooral druk, chaotisch en onsamenhangend. Jessica Knoll lijkt een ongeleid projectiel met een oen in de hand. Uitgebreide verhandelingen over merkkleding, op de meeste plekken totaal niet ter zake doend, gewauwel over jongens en meisjes, higschooltalk. De kaft en de tekst achterop doet vermoeden dat het om een thriller gaat, en de vergelijking met Gone Girl en Donna Tartt vind ik een belediging voor Gillian Flynn en Donna Tartt.
Het is me niet gelukt om verder te komen dan bladzijde 87.
De zwarte roos op de kaft (met vies neongele letters) staat voor mij symbool voor de tijd die ik aan dit boek besteed heb,