Barok fantasyepos

Aan het eind van het tweede deel bemachtigde D’Anjal het tweede zwaard, maar was hij nog in de macht van het wezen Megdeth. In dit derde deel is hij ontsnapt en komt hij op tijd om zijn vrienden te redden van een zware tocht als gevangenen van de Dwargen. Die ontsnapping wordt wel even aangestipt, maar het is toch een zwak begin. Daarna maakt het verhaal echter weer vaart en de lezer vergeeft de auteur zijn gemakkelijke oplossing.
Het reisgezelschap trekt verder, maar D’Anjal wordt verscheurd door de gebeurtenissen die zich overal op Aidèn voltrekken. Ze moeten naar de conventie in Bregaua, maar eerst moeten de reuzen worden geholpen, die nietsvermoedend hun ondergang tegemoet gaan. Of moet hij zijn leermeesteres Iantha gaan helpen om de witte meestermagiër Xazziri te bevrijden? Zijn gedachten worden verduisterd door dromen, waarin hij de tegenslagen van Iantha en de reuzenmagiër Bel, en ook de val van Wons ziet. In deze dromen ontmoet hij andere wezens, die hem soms antwoorden verschaffen, maar die hem ook duidelijk maken dat de strijd met de duistere heerser Yrroth veelomvattender is dan hij ooit kon vermoeden. Er schijnt een beslissend knooppunt te zijn bereikt, waarin zijn beslissing bepaalt of de opkomst van Yrroth en zijn helpers kan worden gestuit. Hij splitst het reisgezelschap in twee groepen, want vijf plus vier vormt nog altijd het mythische getal negen, maar beide groepen worden geplaatst tegenover bizarre, onoverkomelijk lijkende problemen.
Tussen de wederwaardigheden van de reisgenoten door, ziet de lezer tal van nieuwe wezens het toneel verschijnen, meer dan in de eerdere delen het geval was, en draden die nog los hingen worden ook weer opgepakt. De strijd tussen goed en kwaad is er niet zomaar een tussen D’Anjal en Yrroth, tussen mens en aartsvolken en de duistere legers, nee, hij is veel ouder, met spelers die nog veel machtiger zijn. De vreemde Jap, het vergeten volk van de vogelmeesters, de mysterieuze Mon, de vreemde Dolehar en Ioyes, de tweekoppige Endil, Joc’h de wachter van de Tombe, Rymlen de magiër van het vergeten volk, de Asaherget, Y’zlaï, Lae, Pharve.
Vanuit al deze uiteenlopende wezens worden met vaak korte hoofdstukken de gebeurtenissen beschreven en dat geeft het verhaal zijn vaart – niet Maryson’s manier van schrijven, die juist plecht-statig en wat traag is. Dat maakt het verhaal ook tot een bont en complex geheel, zo complex dat de lezer zich soms kan afvragen wie wat wanneer ook al weer deed.
Maryson houdt de verhaallijnen onder controle, maar het is de vraag of hij dat ook in de komende delen zal kunnen en of hij dit bonte weefsel of een nette en verrassende manier kan afronden. Alleen al om daar achter te komen, is het lezen van de vervolgen de moeite waard. En het feit dat de Meestermagiër-cyclus inmiddels een heel barok epos vormen.