Een verhaal waar je niet zomaar in kunt vallen

Brachten de eerste drie delen ieder een aartszwaard in handen van Jyll, bijgenaamd D’Anjal of de Erfgenaam, het vierde brengt hem uiteraard het vierde in handen. Bovendien lijkt het de eerste aanwij-zingen te geven over het Boek van Kennis, waarvan bijna vanaf het begin gewag wordt gemaakt. Ook voor het vierde zwaard Fiander, het elfenzwaard, moet worden gestreden, maar deze keer is het nauwe¬lijks een strijd van Jyll. Die is druk bezig met het bevrijden van Xazziri en Iantha, twee andere magiërs, en vervolgens met de Meesterproef, waarbij hij nog dieper in zichzelf moet afdalen om daar nog gro¬tere magie aan te boren. Dat is noodzakelijk, want ook de Zwarte heerser heeft dat gedaan. Ze komen natuurlijk op verschillende punten uit: de Deelbaarheid van D’Anjal tegenover Ondeelbaar van Yrroth.
Achter het Goed en het Kwaad wordt een dieper, een ouder Goed en Kwaad zichtbaar, eveneens in de gedaanten van personages met een eigen, nog duistere doelstelling.
Het steeds dieper afdalen in de eigen persoonlijkheid kan voor de lezer soms wat zweverig zijn, maar met het principe van Deelbaar versus Ondeelbaar lijkt Maryson toch uit te komen bij een algemeen menselijk principe. Het wegtrekken van sluier na sluier weerspiegelt zich in de wereld waarin het ver-haal zich afspeelt: ook daar worden andere realiteiten zichtbaar. Bovendien past die zweverigheid wel bij de sfeer van het boek, bij de stijl van Maryson.
Het reisgezelschap, de zeven die in de voorgaande delen een belangrijke rol speelden, blijven in dit deel op de achtergrond. Nu bepalen vooral personen die later ten tonelen werden gevoerd de gebeur¬tenissen. En uiteraard duiken er ook weer een handvol nieuwe wezens op. De hele wereld Aidèn komt in beweging en alle krachten komen samen bij de stad Bregaua, waar de definitieve strijd zich lijkt te gaan voltrekken.
De achterflap stelt: “De gebeurtenissen raken in een stroomversnelling.” Nadat je het boek hebt gelezen, mag je daar een vraagteken bij zetten. Eerder houdt Maryson in dit vierde deel de adem even in: het boek is trager dan de voorgaande delen, werkelijk nieuwe of onverwachte gebeurtenissen vinden niet plaats. Het opduiken van een gouden draak is zelfs wat ‘sjablonenhaft’. Fiander is het zwakste deel van de Meestermagiër-cyclus en wordt vooral gered doordat Maryson zijn eigen sfeer weet te handhaven. Laten we hopen dat het de bekende stilte voor de storm is.
Zij die van de eerdere delen hebben genoten, zullen ook dit boek kunnen waarderen. Zij die de eerdere delen niet hebben gelezen, moeten zeker niet met Fiander beginnen. De Meestermagiër-boeken bieden een verhaal waar je niet zomaar middenin kunt vallen.