Personages steeds minder cartoon

Wolvinnen van Otrostaadt, het derde deel van De Onzichtbare Maalstroom, geeft nog niet de ontknoping en dus wordt deze reeks in ieder geval vier delen. Dat lijkt goed nieuws te zijn, want blijkbaar is zowel de inspiratie van Jasper Polane als de financiële basis van zijn uitgeverij Quasis goed genoeg om er mee door te gaan. Het zijn ook netjes uitgevoerde paperbacks met een helder verhaal vol vaart. Het is geen straf om deze boeken te moeten lezen, integendeel. En ja, toch mist er nog iets om een werkelijk onuitwisbare indruk te maken. Dat is niet de compositie, al blijven de onzichtbare maakstroom en de hoofdpersoon uit het eerste deel, Werner Boren, wel erg lang op de achtergrond. Zeker bij langere series is de band die je met sommige personages krijgt van belang, en in dit derde deel gaat het geheel over de vrouwelijke personages Heike, Edison en Lise. Het is ook niet de stijl van Polane, die helder en effectief is, of de vaart van het verhaal. En dan kom ik uiteindelijk toch weer op de diepte van de personages, hun echtheid, de diversiteit. Nee, ze zijn niet van bordkarton, zoals dat vroeger wel eens werd aangeduid, maar uiteindelijk worden ze toch teveel door de schrijver verteld, komen ze nog te weinig tot leven. Personages die uitstekend voldoen in korte verhalen, maar die in romans te weinig het verhaal dragen. Juist in dit opzicht lijkt Polane een positieve ontwikkeling door te maken, want het manco dat ik nog steeds ervaar, was in het eerste deel nadrukkelijker voelbaar. Blijkbaar gaat Jasper Polane een ontwikkeling door van maker van cartoons en jeugdverhalen naar schrijver van volwassen romans, en lijkt hij nu op het niveau van de Young Adult Fantasy aanbeland. Dat is tegenwoordig erg in, maar toch te mager om echt te beklijven, zoals ook de boeken van Rick Riordan tonen.
En hoe het met Heike, Edison, Lise en de Vorstin van de Kou gaat? Ach, dat kunt u beter zelf lezen.
(Paul van Leeuwenkamp)