Te afstandelijk geschreven om echt te boeien.

Omdat het boek niet word beschreven:

Voor een groot deel autobiografische vertelling door de hoofdpersoon Tan. Hij wordt geboren op het Indiase platteland en groeit op in een groot gezin tussen Indiase traditie en de onvermijdelijke vooruitgang. Zijn vader, een self made man met aanzien vertegenwoordigt beide.

Vervolgens woont Tan een aantal jaren in het Amerika. Zijn hippietijd wordt door hem beschreven. Hier ontmoet Tan de moeder van zijn enige zoon. Een vrouw ook van Indiase afkomst die zich echter niet meer met haar geboorteland kan identificeren. Na jaren keert Tan met zijn zoontje, een minderjarige van ik schat een jaar of acht, terug naar India, niet vergezeld van zijn vrouw. Tan en zijn familie begraven uiteindelijk hun vader op de traditionele manier. Tans' zoon heeft vervolgens op 24 jarige leeftijd de behoefte zijn moeder en zijn (half)zusje in Amerika te leren kennen. Op zekere dag vertrekt zijn zoon. Daarmee lijkt de cirkel rond maar de tijdsgeest is totaal veranderd tegenover zijn eigen vertrek.

Geuren van mensen blijven in kamers hangen, ook al zijn zij al een tijdje vertrokken. Dat is de overeenkomst tussen geuren en de waarden uit je jeugd. De hoofdpersoon verteld het verhaal de zakelijk en afstandelijk. Hoewel verzorgd geschreven wordt je als lezer op geen enkel moment geraakt. Zelfs niet wanneer de hoofdpersoon de handelingen rond de dood van zijn vader beschrijft. Ook de dialogen zijn eerder een aaneenrijgen van argumenten dan dat enige diepere betekenis zichtbaar wordt.

Misschien is dat wel typisch Indiaas. ik weet het niet. Ik bedoel dat je in een boek dat je vanuit jou eigen perspectief schrijft, dat over de gebeurtenissen in jou leven gaat, dat je zelfs daarin alleen maar een buitenkant van je zelf prijs geeft. Waarom schrijf je dan?

Te afstandelijk geschreven om echt te boeien dit boek.