Geen psychologische thriller

Pieter Elting, 49 jaar, gescheiden, een drukke baan als directeur, wordt op een dag ontvoerd. Zijn ontvoerders sluiten hem op in een klein kamertje en ketenen hem vast aan het bed. Daar ligt hij dan, "uit het bestaan getild , geparkeerd, op een zijspoor gezet." Wat Pieter tijdens zijn gevangenschap nog wel het ergste vindt, is dat hij machteloos is, geen zeggenschap heeft over wat er met hem gebeurt, omdat anderen beslissen. Totale afhankelijkheid. Dat is hij niet gewend in het dagelijks leven. Daar deelt hij de lakens uit en niet de anderen. De ontvoerders eisen maar één ding en dat is dat Peter zijn fouten inziet. Pas dan zal hij worden vrijgelaten. Eerder niet...

Het verhaal wordt grotendeels vanuit Pieter verteld. Na zo'n 200 pagina's neemt één van de ontvoerders de vertelling over. Gaandeweg wordt het de lezer én ook Pieter duidelijk waarom hij daar zit.

Dagen van schaamte is als je de omslag moet geloven een psychologische thriller. Dat dekt de lading echter niet. Het boek leest eerder als een roman dan als een thriller. De spanning wordt niet opgebouwd, het verhaal kabbelt voort, terwijl Pieter zich suf prakkiseert over wat hij fout heeft gedaan.

Er zit een kop en staart aan het verhaal. Het boek begint en eindigt met een vertelling door een persoon, anders dan Pieter of zijn ontvoerders. Wie deze persoon is, wordt alleen niet duidelijk.

Het verhaal komt niet helemaal geloofwaardig over. Vooral hetgeen Pieter overkomt en de reden daarvan is niet iets wat je in het dagelijks leven zou kunnen meemaken.Het maatschappelijk probleem wat de auteur heeft willen aankaarten met dit boek is helaas wel reëel en zet je aan tot denken.