Feelgood met veel kopjes thee

‘Denk aan me, vergeet me niet. Maar blijf altijd wie je bent, om mijnentwillen.’

Twintig regels liefde is een roman dat zich afspeelt in Londen. Het is geschreven in de ik-vorm, heeft korte hoofdstukken en leest als een trein. Het verhaal gaat over drie personen.

Hoofdpersoon is Stella. Zij is getrouwd met Vincent. Stella werkt in een hospice als nachtverpleegkundige. Dat ze alleen maar ’s nachts werkt heeft te maken met Vincent. Hij is ex-militair en is tijdens een missie in het buitenland ernstig gewond geraakt. Daarbij verloor hij ook zijn beste vriend. Dit alles heeft hij niet kunnen verwerken. De relatie tussen Stella en Vincent is daardoor beschadigd en zij raken steeds verder van elkaar verwijderd. Om elkaar zo veel mogelijk te ontlopen, werkt Stella ’s nachts.

Hope is patiënte in het hospice. Zij is éénentwintig jaar en lijdt aan taaislijmziekte. In tegenstelling tot de meeste patiënten verblijft ze in het hospice om te herstellen van een bacterie die ze heeft opgelopen en wat haar erg ziek heeft gemaakt. Hope woont nog bij haar ouders. Zij leidt niet het leven wat je zou verwachten van een éénentwintigjarige. ‘Ik zou mijn hele leven binnen kunnen blijven, naar Joni Mitchell luisteren, boeken lezen, boekenomslagen ontwerpen, de solo van ”Beat It” op mijn gitaar uitvogelen, geen enkel probleem.’ Ben is Hope’s beste vriend. Ze kennen elkaar al jaren. Net als Hope is hij ook een buitenbeentje en dat schept een band. Ben wil dat Hope gaat leven: ze is in de bloei van haar leven en kan volgens hem niet voor altijd binnen blijven. De ommekeer voor Hope komt als Izzy, een jong meisje dat ook in het hospice verblijft, doodgaat. Hope gaat nadenken over haar leven en over Ben. Wat wil ze met de tijd die haar nog resteert?

Hugh woont samen met zijn kat Jake in het huis waar hij vroeger ook met zijn ouders woonden. Zijn moeder is overleden toen hij tien jaar was. Zelfmoord. Ook zijn vader is inmiddels overleden. Op een avond ziet hij dat er een boodschap op het antwoordapparaat van zijn vaste telefoon staat. Dat is vreemd, want het is jaren geleden dat er voor het laatst iemand naar zijn vaste telefoon heeft gebeld. Als hij het antwoordapparaat afluistert, hoort hij niets anders dan wat gekraak en misschien ook het geluid van iemand die inademt.

Twintig regels liefde gaat niet alleen over Stella, Hope en Hugh, maar ook over de brieven die Stella voor haar patiënten schrijft die nog een laatste boodschap hebben voor een geliefde of bekende. Stella verstuurt de brieven pas nadat de patiënt is overleden. Dat is de afspraak die ze met hen maakt. Maar bij één patiënt verbreekt ze haar belofte, omdat ze sterk vermoedt dat het belangrijk is voor zowel de patiënt als de ontvanger om de waarheid te weten voordat het te laat is. Zelf ontdekt Stella op een avond een brief van Vincent die hij aan haar heeft gericht. Dit zet haar aan tot nadenken over hun relatie en haar aandeel daarin. Hoe heeft het zover kunnen komen, maar vooral, kan hun relatie nog gered worden?

Bijzonder aan het boek is dat het is opgedeeld in zeven nachten. De gebeurtenissen spelen zich af gedurende deze nachten. Afwisselend vertellen Stella, Hope en Hugh hun verhaal. De hoofdstukken zijn redelijk kort en worden afgewisseld met de brieven die Stella voor haar inmiddels overleden patiënten heeft geschreven.

Vooraf had ik verwacht dat het verhaal zou gaan over de mensen voor wie Stella een brief schrijft. Dat is echter niet zo. Veruit de meeste brieven staan an sich, maar dat is niet storend voor het verhaal. Het zorgde bij mij voor een adempauze. Opvallend vond ik dat er zo vaak kopjes thee werden gezet of werden aangeboden. Dat maakt het verhaal typisch Brits.

Ondanks dat het verhaal zich afspeelt in een setting waarin mensen hun laatste dagen en uren beleven, vond ik het geen emotioneel verhaal. Eerder een feelgood roman.

Heerlijk leesvoer, een aanrader!