Je hoort 'm vertellen

Het knappe van dit boek is dat, als je het aan het lezen bent, je het Cruijff ook bijna hoort vertellen. En dat is meteen ook de zwakte. Want hoe geniaal Cruijff ook was – en dat was-ie – op een gegeven moment wordt het vermoeiend, steeds maar weer die ijzeren logica.

De eerste 150 pagina’s zijn zonder meer boeiend. Die gaan over zijn jeugd, zijn moeder die de kleedkamers van Ajax schoonmaakte, de vroege dood van zijn vader, het begin bij Ajax, de successen. Zijn vertrek naar Barcelona, zijn verblijf in Amerika, Feyenoord, smullen allemaal voor de echte fan. Maar gaandeweg gaat Cruijff wel erg de diepte in als hij zijn visie over ‘het spelletje’ geeft. Soms onnavolgbaar en dat bedoel ik letterlijk. Eigenlijk meer verplichte kost voor trainers, managers en officials dan boeiende verhalen voor de doorsnee voetballiefhebber.

De tweede helft van het boek heeft meer weg van een afrekening met iedereen die ooit eens in botsing is geweest met Cruijff: Michels, Keizer, Van Basten en nog een heleboel anderen. Met name de bestuurders bij Barcelona en Ajax moeten het ontgelden. Terecht natuurlijk. Want Cruijff heeft natuurlijk gelijk, het gaat hen vooral om de macht en niet om het voetbal. Tegelijkertijd is dat wel weer een beetje naïef, want zo gaat dat nu eenmaal in het leven, hoe ergerlijk dat ook is.

‘Mijn verhaal’ is opgetekend door Cruijff’s ghostwriter Jaap de Groot, de invloedrijke chef-sport bij de Telegraaf. Iemand die Cruijff door en door kende en ook zijn vertrouwen had: wekelijks schreef hij na telefonisch contact een meestal spraakmakende column op uit de mond van ‘het orakel van Barcelona’.