surreële tijden en surrealisme

Dit is echt een boek dat begint bij de cover. Een cover die misschien niet
helemaal hedendaags oogt, maar die een zeer mooi werk van Magritte toont.
De cover is een belangrijke link naar het verhaal, tijdens het lezen wordt
het duidelijk dat de plot en de cover een perfecte match zijn.

Wanneer ik dan het boek open sla, valt als eerste de strakke en moderne
typografie en vormgeving me op, dat alleen al geeft me een zeer aangenaam
gevoel tijdens het lezen.

‘Alles wat we zien, verbergt iets anders. We willen altijd ontdekken wat er
echter het zichtbare verborgen ligt.’ - Renée Magritte

En dan raak ik vanaf de proloog onmiddellijk gevangen door het boek,
wegleggen is vanaf nu zeer moeilijk. In het boek lopen 2 verhaallijnen door
elkaar. Enerzijds zijn er de bizarre moorden, anderzijds probeert Alex
Berger het verlies van zijn vrouw te verwerken. Beide verhaallijnen lopen
mooi door elkaar, en er is een duidelijke link tussen de twee. Het grote
gemis, het verlies loopt als een rode draad doorheen heel het boek. Een
rode draad die ook zeer belangrijk is voor het verhaal. Knap gedaan!

Coppers munt uit door zijn beschrijvende stijl. Zowel de omgeving, de
locaties als de personages worden zeer beeldend voorgesteld. Je loopt bijna
letterlijk mee rond in Brussel en Parijs. Je kijkt als het ware mee door de
ogen van de personages. En ook van de dialogen lijk je bijna deel uit te
maken.
Verder is het verhaal zelf zeer knap opgebouwd. Stap voor stap komen er
nieuwe elementen vrij. Zowel in het onderzoek naar de moorden, als in het
leven van Berger. De spanning naar de moorden stijgt en tegelijk lijkt
Berger beetje bij beetje vooruitgang te boeken in zijn rouwproces.

Ik was zeer nieuwsgierig naar de ontknoping. En wat voor een ontknoping, ik
ben er compleet door verrast. Dit had ik totaal niet zien aankomen, ik was
helemaal op het verkeerde been gezet. Maar wat mij het meest heeft geraakt
in het boek, is hoe Coppers het verlies, de pijn, de vragen, het gemis van
Berger weet te beschrijven. Het deed me dikwijls kippenvel krijgen. Het
maakte me pijnlijk duidelijk hoe nabestaanden zich moeten voelen, waar zijn
mee worstelen. Nabestaanden zijn ook slachtoffers. Jammer genoeg een zeer
actueel gegeven.

Coppers weet met dit boek de bijna surreële tijden van aanslagen, te
combineren met het surrealisme van Magritte.

Om het met de prachtige woorden van Coppers zelf te zeggen : “Mijn
eerbetoon aan Magritte is in de eerste plaats een lofzang op de
verbeelding. Maar in surreële tijden als deze wil ik bovenal het recht op
liefde en vrijheid bezingen. Dit is, wat mij betreft, grenzeloos”

Ik geef het boek graag 4 kunstige sterren.