Pijnlijke confrontatie

Dit boek slaat de spijker op z'n kop. Tranen, misselijkheid, woede maar ook een kleine glimlach, het is lang geleden dat ik zo veel emoties bij een boek heb ervaren.

De eerste pagina's zijn als een wervelwind. De quotes zijn vanaf begin af aan raak. 'Als je geen bedreiging wilt vormen, dan moet je je aanpassen'. of 'dat er voor iedereen een weg naar buiten is, maar dat ligt eraan of je de kracht hebt om te blijven lopen, of dat je ergens vast komt te zitten en er niemand is die je komt helpen'.

Vooral de gedachten van Amy slaan bij mij de spijker op de kop. Het verhaal wordt simpel neergezet terwijl de gebeurtenissen eigenlijk verschrikkelijk zijn. Gaandeweg krijgt het verhaal steeds meer mysterie, wat is er precies aan de hand? Je kunt de afloop van het verhaal van Amy in het midden wel raden maar toch hoop je op een sprankje licht, een betere afloop. Toch blijf je met heel veel vragen zitten, wat is er dan aan de hand? De spanningsopbouw is dan ook erg goed gedaan.

De eerste tranen komen bij pagina 224. De verhaallijn van Jacob en zijn eenzaamheid. Het verschrikkelijke is dat er in Nederland waarschijnlijk op dit moment ook veel oudere mensen die zich alleen voelen.
"Ik ben een van de vogels in de tuin van de hospice waar ik met Claire naar keek. Zo’n schrikkerig koolmeesje dat heel even in een vers sneeuwlandschap landt. Hij heeft geen sporen achtergelaten. Hij is niet aan komen lopen. Hij staat daar maar, in de sneeuw. Zonder achtergrond. Zonder een weg om te vervolgen. Zo leef ik nu. Ik ben de grote onzichtbare, zonder vleugels om uit te slaan. Zo sta ik hier. Zo leef ik nu. Ik ben de grote onzichtbare, zonder vleugels om uit te slaan."

De eenzaamheid is een pijnlijk thema in dit boek. Het druipt van elke pagina af. Niet alleen Jacob, ook Amy voelt zich alleen. Het einde van het boek heb ik met een misselijk gevoel van walging en woede gelezen.

Al met al geeft dit boek een paar rake klappen aan de wereld zoals hij nu is. De hoofdpersonen zijn personen die buiten de 'bekende wereld' staan, ze horen er niet bij en mensen gaan verschrikkelijk met ze om. De wereld die Alex Boogers schetst is oneerlijk en dat is eigenlijk ook de wereld waarin we nu nog leven. Gepraat en geroddel beïnvloed een leven, mensen luisteren niet naar elkaar.

"Wie een standpunt inneemt luistert niet naar wat anderen vindt, maar is vooral bezig om zijn standpunt te verdedigen