Een beetje vreemd.

Het verhaal.

Tristan en Clarisse hebben iets met elkaar. Echter, zij hebben twijfels of hun relatie voor altijd stand houdt. Daarom stelt Clarisse voor om weg te gaan. Maar zij vertelt niet waarheen. Mocht het universum bepalen of zij voor elkaar zijn bestemd, zullen zij elkaar ooit ergens weer eens tegenkomen, is de stelling van Clarisse. Tristan stemt daarmee in. Het leven hangt immers van toevalligheden aan elkaar. Of toch niet? Als Clarisse is vertrokken, heeft Tristan spijt dat hij haar heeft laten gaan. Tristan gaat weg bij zijn ouderlijk huis. Hij sluit zich als podiumbouwer aan bij een band en gaat daarmee op reis met het doel Clarisse, van wie hij blijft houden, ergens tegen het lijf te lopen. Gedurende zijn reis ontmoet Tristan veel mensen, met wie hij hele gesprekken over “zijn” Clarisse voert. Tristan laat zich gedurende zijn reis in met twee vrouwen en belandt daarmee in bed. Door zijn fascinatie voor Clarisse, ontstaat er met hen geen relatie. Op enig moment is Tristan zo in de war, dat hij op straat een vrouw aanklampt waarvan hij veronderstelt dat het Clarisse is. Zij is het echter niet, maar gewoon iemand die op haar lijkt. Het weerhoudt Tristan niet om zijn speurtocht naar Clarisse voort te zetten.

Mijn mening.

Hoewel Piet Baete (1978) een Vlaamse auteur is, schreef hij het verhaal in het Nederlands.
De auteur laat Tristan het verhaal vertellen aan de lezer. Tristan vraagt soms naar je mening. Op zich zou daar niets mis mee zijn, ware het niet dat hij de lezer maar lastig blijft vallen met de verhalen over Clarisse. Hij blijft er maar over door emmeren.

Tristan heeft een vriend die in werkelijkheid niet bestaat, maar een fantasie in zijn hoofd is. Wanneer Tristan zich eenzaam voelt, voert hij via een niet bestaande telefoon hele gesprekken met die vriend. Dat dit vreemd is hoeft geen nadere uitleg.

Sommige passages komen verward, onsamenhangend en enigszins filosofisch over.

Het einde is niet boeiend, wel verrassend.