Lezersrecensie
Het gevecht met de eindbaas
‘Gameboy – verhaal van een verslaving’ – Michiel Smit
Genre: Roman
Uitgeverij: Atlas Contact
ISBN: 9789045031446
Aantal pagina’s: 336
Uitvoering: Paperback
Verschijningsdatum: 17 juli 2018
Met dank aan Uitgeverij Atlas Contact voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Michiel Smit (1989) groeide op in Haarlem. Hij studeerde aan het Amsterdam University College (AUC) en doet nu een master Neurosciences aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Smit is columnist voor Happinez en oprichter van de Stichting New Game, deze stichting zet zich in voor meer kennis over en begrip van gameverslaving.
Inhoud
Het boek vertelt het persoonlijke verhaal van Michiel Smit over zijn gameverslaving. Van de onschuldige kennismaking met games tot het moment dat het zijn leven beheerst en zelfs laat vastlopen. En dat het nooit te laat is hier iets aan te doen.
Mijn mening
Gameboy, verhaal van een verslaving is een fraai vormgegeven boek met een omslag die direct de aandacht trekt door een zwarte achtergrond met een afbeelding in reliëf van een felgele Gameboy. Het boek heeft vijf hoofdstukken die weer zijn onderverdeeld in kortere delen, die worden gekenmerkt door een afbeelding van een karakter uit een spel. De paginanummering bevindt zich speels aan de zijkant van de pagina. Wanneer bepaalde games worden genoemd staan er QR-codes tussen de teksten die, wanneer je gebruik maakt van een smartphone, een filmpje tonen van het spel zelf. Een mooi middel om de lezer mee te nemen in de ontwikkeling van games.
Ik speel zelf ook games op de PC en ik verwachtte, mede door de hierboven beschreven vormgeving, een boek dat mij mee zou nemen in de gamehistorie, een soort ‘Quest’ met uiteindelijk het gevecht met de verslavingsdraak, de eindbaas, afgesloten met een morele boodschap rondom de gevaren van teveel gamen. En zo geschiedde in de opening van het boek. De games van weleer kwamen voorbij en zowel de auteur als ik genoten met mate.
Het verschil tussen de verslaving van de auteur en de liefhebberij van de recensent kwamen haarfijn in beeld. Verslaving komt voort uit een onderliggend probleem. En dat probleem en de daarbij horende gedragssymptomen komen volop aan bod. Het kunnen identificeren met de auteur houdt hier voor mij abrupt op. Mijn nostalgische reis die ik als prettig ervaar, leidt langzaamaan tot een afkeer van het gedrag van het personage in het boek. Sociale schijn en het respectloze gedrag naar zijn ouders zijn hier voorbeelden van. Ik krijg een hekel aan de ik-persoon die zich onderdompelt in zelfmedelijden en voortdurend een gebrek aan verantwoordelijkheid en zelfbestuur toont. Alle problemen die door dit gedrag worden veroorzaakt, worden in zijn optiek veroorzaakt door de mensen in zijn omgeving. Eigenaarschap en regie op eigen leven ontbreken volledig. Dit gekoppeld aan een hoge mate van zelfingenomen en zelfdestructief zijn, en een hoog superioriteitsgevoel zijn er de oorzaak van dat ik als lezer bijna afhaak.
Totdat zo’n dertig pagina’s voor het eind van het boek, de auteur door een aantal colleges over het brein de benodigde inzichten verkrijgt, die hem het licht doen zien. En dan is daar weer de connectie. Feilloos word ik meegenomen in de bewustwording dat de mensen om hem heen de juiste intentie hadden. Ook al vroeg hij niet om hulp, hij kreeg het al die tijd. Het afsluitende deel van het boek toont dat Michiel Smit het gevecht met de eindbaas heeft gewonnen en het is goed dat hij zijn ervaringen gebruikt om uiteindelijk anderen voor hetzelfde leed te behoeden.
Ik vraag mij wel af of er echt sprake is van ‘Game over’. De door de auteur toegevoegde QR-codes waren voor mij als lezer een prikkel om een aantal van die games toch weer een keer te gaan spelen.
Eindoordeel
Een mooi en indrukwekkend boek over verslaving. Ik heb er veel over geleerd. De vorm van verslaving (gok, drank, drugs, sport, eet of game) is ondergeschikt aan het onderliggende probleem. Minder gamen is niet de oplossing, op zoek gaan naar de achterliggende problemen wel.
Het is jammer dat ik geruime tijd geen enkele sympathie of begrip kon opbrengen voor het personage. Als lezer miste ik daardoor het medeleven en de betrokkenheid om gezamenlijk richting oplossing te komen. Ik geef dit boek drie-en-een-halve ster.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“I can see no end
When you know the name of the game
You never play enough
In the name of heaven you pray
You can never pray enough
Out of control”
(Bryan Ferry – The Name of the Game)
Genre: Roman
Uitgeverij: Atlas Contact
ISBN: 9789045031446
Aantal pagina’s: 336
Uitvoering: Paperback
Verschijningsdatum: 17 juli 2018
Met dank aan Uitgeverij Atlas Contact voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Michiel Smit (1989) groeide op in Haarlem. Hij studeerde aan het Amsterdam University College (AUC) en doet nu een master Neurosciences aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Smit is columnist voor Happinez en oprichter van de Stichting New Game, deze stichting zet zich in voor meer kennis over en begrip van gameverslaving.
Inhoud
Het boek vertelt het persoonlijke verhaal van Michiel Smit over zijn gameverslaving. Van de onschuldige kennismaking met games tot het moment dat het zijn leven beheerst en zelfs laat vastlopen. En dat het nooit te laat is hier iets aan te doen.
Mijn mening
Gameboy, verhaal van een verslaving is een fraai vormgegeven boek met een omslag die direct de aandacht trekt door een zwarte achtergrond met een afbeelding in reliëf van een felgele Gameboy. Het boek heeft vijf hoofdstukken die weer zijn onderverdeeld in kortere delen, die worden gekenmerkt door een afbeelding van een karakter uit een spel. De paginanummering bevindt zich speels aan de zijkant van de pagina. Wanneer bepaalde games worden genoemd staan er QR-codes tussen de teksten die, wanneer je gebruik maakt van een smartphone, een filmpje tonen van het spel zelf. Een mooi middel om de lezer mee te nemen in de ontwikkeling van games.
Ik speel zelf ook games op de PC en ik verwachtte, mede door de hierboven beschreven vormgeving, een boek dat mij mee zou nemen in de gamehistorie, een soort ‘Quest’ met uiteindelijk het gevecht met de verslavingsdraak, de eindbaas, afgesloten met een morele boodschap rondom de gevaren van teveel gamen. En zo geschiedde in de opening van het boek. De games van weleer kwamen voorbij en zowel de auteur als ik genoten met mate.
Het verschil tussen de verslaving van de auteur en de liefhebberij van de recensent kwamen haarfijn in beeld. Verslaving komt voort uit een onderliggend probleem. En dat probleem en de daarbij horende gedragssymptomen komen volop aan bod. Het kunnen identificeren met de auteur houdt hier voor mij abrupt op. Mijn nostalgische reis die ik als prettig ervaar, leidt langzaamaan tot een afkeer van het gedrag van het personage in het boek. Sociale schijn en het respectloze gedrag naar zijn ouders zijn hier voorbeelden van. Ik krijg een hekel aan de ik-persoon die zich onderdompelt in zelfmedelijden en voortdurend een gebrek aan verantwoordelijkheid en zelfbestuur toont. Alle problemen die door dit gedrag worden veroorzaakt, worden in zijn optiek veroorzaakt door de mensen in zijn omgeving. Eigenaarschap en regie op eigen leven ontbreken volledig. Dit gekoppeld aan een hoge mate van zelfingenomen en zelfdestructief zijn, en een hoog superioriteitsgevoel zijn er de oorzaak van dat ik als lezer bijna afhaak.
Totdat zo’n dertig pagina’s voor het eind van het boek, de auteur door een aantal colleges over het brein de benodigde inzichten verkrijgt, die hem het licht doen zien. En dan is daar weer de connectie. Feilloos word ik meegenomen in de bewustwording dat de mensen om hem heen de juiste intentie hadden. Ook al vroeg hij niet om hulp, hij kreeg het al die tijd. Het afsluitende deel van het boek toont dat Michiel Smit het gevecht met de eindbaas heeft gewonnen en het is goed dat hij zijn ervaringen gebruikt om uiteindelijk anderen voor hetzelfde leed te behoeden.
Ik vraag mij wel af of er echt sprake is van ‘Game over’. De door de auteur toegevoegde QR-codes waren voor mij als lezer een prikkel om een aantal van die games toch weer een keer te gaan spelen.
Eindoordeel
Een mooi en indrukwekkend boek over verslaving. Ik heb er veel over geleerd. De vorm van verslaving (gok, drank, drugs, sport, eet of game) is ondergeschikt aan het onderliggende probleem. Minder gamen is niet de oplossing, op zoek gaan naar de achterliggende problemen wel.
Het is jammer dat ik geruime tijd geen enkele sympathie of begrip kon opbrengen voor het personage. Als lezer miste ik daardoor het medeleven en de betrokkenheid om gezamenlijk richting oplossing te komen. Ik geef dit boek drie-en-een-halve ster.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“I can see no end
When you know the name of the game
You never play enough
In the name of heaven you pray
You can never pray enough
Out of control”
(Bryan Ferry – The Name of the Game)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Peter van Bavel
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
