Nobody knows me like my baby

‘Onzichtbaar’ – Edith van Walsum




Genre: Roman
Uitgeverij: LetterRijn
ISBN: 9789491875724
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 162
Verschijningsdatum: november 2018

Met grote dank aan Uitgeverij LetterRijn voor het recensie-exemplaar.

Inhoud
We volgen als lezer twee naast elkaar wonende personages die elkaar door een ongeval ontmoeten en zich met elkaar verbinden zonder dat ze qua leeftijd, geslacht of achtergrond zaken gemeen hebben. Toch ontstaat er iets moois voor zowel Hendrik, de aan alcohol verslaafde weduwnaar die vroeger journalist was en Diane het tienermeisje die een slechte relatie heeft met haar ouders. Wat volgt is een ontroerend verhaal.

Mijn mening
Het boek heeft een opvallende omslag met de schaduw van een man en een kind. De omslag wint aan schoonheid wanneer je het boek ook hebt gelezen. Het maakt dat je er op verschillende manieren naar leert kijken. Eenzaamheid in al zijn triestheid wordt getoond vanuit twee totaal verschillende werelden. De hoofdstukken wisselen van personage en dragen afwisselend de naam van Hendrik en van Diane als titel. In de derde persoon wordt het verhaal vervolgens verteld. Soms gaan we terug in de tijd en weer naar het heden maar het blijft altijd gemakkelijk te volgen.

Onzichtbaar is een goed gekozen woord als titel die past bij eenzaam zijn en voelen. En ieder gaat op zoek naar troost en middelen om het gevoel van leegte het hoofd te bieden. Overmatig drankgebruik en het vluchten in een schijnwerkelijkheid komen in dit verhaal aan bod. Het fragment waarin Hendrik verslag doet van het afscheid van zijn vrouw Marga staat voor mij symbool voor de schrijfstijl van de auteur. Korte en langere zinnen wisselen elkaar af, geen woord teveel wordt gebruikt om je diep in je binnenste te raken. Teksten met een melodie in C-mineur.

Het verhaal vraagt om aandacht voor alle mensen die alleen zijn en niet in staat zijn om hulp te vragen. Het leven weer van meerwaarde laten zijn, doordat je je erop verheugt de ander weer te zien, is een prachtige conclusie die ervoor zorgt dat de slachtofferrol of het vluchtgedrag wordt verlaten. En we gaan leven en doen. Met en voor elkaar. Met een lach en een traan. Het boek gaat over leven en overleven.

Eindoordeel
Soms kun je met kleine dingen grote resultaten bereiken. Dat is in het geval van dit boek uitstekend gelukt. Een klein boek heeft groots aandacht gevraagd voor het feit dat veel mensen alleen zijn en zich eenzaam voelen. Een actueel en zorgelijk thema binnen onze westerse maatschappij van individualisme, egoïsme en solisme waarbinnen echt contact tussen mensen steeds zeldzamer is. Het boek bevat de les dat wanneer je contact maakt met mensen in je omgeving, ook al zijn ze totaal verschillend, het de eenzaamheid verdrijft en je niet langer onzichtbaar bent voor de mensen om je heen.

Ik ben onder de indruk en wil graag meer lezen van Edith van Walsum. De auteur heeft het talent om weinig woorden te gebruiken om veel te zeggen. Ook wanneer het boek allang uit is. Het boek krijgt van mij vier zichtbare schitterende sterren.

Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren

Mijn persoonlijke songtekst
‘And I like cream in my coffee
And I like to sleep late on Sunday
And nobody knows me like my baby
And I like eggs over easy
With flour tortillas
And nobody knows me like my baby
And nobody holds me
And nobody knows me
Nobody knows me like my baby

(Lyle Lovett – Nobody Knows Me)