Het democratisch gehalte van de Socialistische Partij

Zo'n dertig jaar geleden stond ik aan de voordeur van iemand, waarvan ik wist dat hij actief was in de lokale SP afdeling. Ik was van plan om een progressief stadskrantje te promoten. Hij moest mij teleurstellen. En ook na het aandringen een maand later was het antwoord: het krantje was teveel een vrouwenblad. Het waren natuurlijk de tijden van de linkse splinterpartijen, en de principes en dogma's hingen nog zwaar in de lucht.
Sindsdien heb ik niet zo veel meer te maken gehad met mensen van de SP. Het leek er een twintigtal jaren later wel op dat deze beperkte koers van de SP veranderd was. Ik heb zelfs enkele malen gestemd op de partij. Het partijprogramma sprak mij namelijk steeds meer aan, en ik zag de SP als voorbeeld van hoe je buiten het parlement democratie kunt maken en beleven.
Sharon Gesthuizen geeft met dit boek een heel open persoonlijk kijkje in de keuken van de partij, en daarmee hoe de democratie werkt binnen het parlement, en vooral binnen de Socialistische Partij zelf.

Jachtig

De schrijfster was mij persoonlijk niet bekend, wel de daden die zij beschrijft die ze voor de SP gedaan heeft, zoals het opkomen voor kind-vluchtelingen en de acties voor kleine ondernemers. Het boek verhaalt over een groot deel van het leven van Sharon Gesthuizen, jarenlang lid van de tweedekamerfractie van de SP. Van het kind zijn tot de tijd dat ze het boek echt schreef. Als je het zo leest zijn vooral de laatste jaren een druk bestaan geweest, en een goede illustratie van hoe iemand overspannen kan worden, haar geliefde omgeving vergeet en alleen helemaal voor het werk leeft.
Haar taal in dit boek heeft het jachtige en abstracte kamerjargon gehouden, ook al zijn de verhalen juist vaak heel persoonlijk getint. Niettemin was het voor mij niet moeilijk om te lezen. Ik heb van de ene kant bewondering voor haar inzet in de politiek, maar van de andere kant las ik met afgrijzen hoe ze zichzelf en haar naasten vergat. Je leeft wel met haar mee in het boek. Aan het eind van het verhaal komt ze meer tot rust. Ouder worden helpt wel eens.

Zwevend

De verhalen over de ontwikkelingen binnen de Socialistische Partij zijn heel persoonlijk en bewust eerlijk en duidelijk vanuit haar persoonlijke gezichtspunt beschreven. Het is gemakkelijk om haar te verdenken van rancune of natrappen. Maar zoals ik het boek las doet ze dat helemaal niet. Ze geeft het beeld zoals zij alles ervaren heeft, tot en met de intens afwezige handdruk met Jan Marijnissen tijdens zijn afscheid. Voor mij is er echter weer twijfel gerezen over de vraag of een stem op de SP wel een democratische stem is, gezien de groepsprocessen en conformisme die zich binnen de partij afspelen. Maar wie weet, misschien gaat dit er in de praktijk wel zo aan toe in alle partijen. Ik ben in ieder geval weer een zwevende kiezer geworden.