Verrassende Ekman

Ik heb in het verleden al meerdere boeken van Ekman gelezen: Zwart Water (1993), de trilogie Wolfshuid (1999), Het laatste hout (2002) en Krasloten (2003), De Dwaas (1988), Doodsklokken (1963). Opvallend aan dit nieuwe boek zijn voor mij het geringe aantal karakters en de grote leesbaarheid. Veel van Ekmans eerdere boeken hadden een behoorlijk complexe schrijfstijl en vaak veel karakters waarbij voor het vertellen van het verhaal nogal eens van karakter wordt gewisseld. Daarmee is het lezen van haar boeken niet altijd even gemakkelijk.

In de De Afrekening breekt ze hiermee. De stijl die Ekman voor dit boek heeft gehanteerd is erg toegankelijk; het leest lekker weg. En er zijn eigenlijk maar twee hoofdpersonen, waartussen telkens gewisseld wordt. Erg overzichtelijk.

Lillemor Troj, over wie het boek eigenlijk gaat, leest en antwoordt op het verhaal van Babba Andersson. Babba heeft een boek geschreven over Lillemor en beschrijft diens literaire succesverhaal waarbij het bijzonder is dat Babba eigenlijk de auteur van Lillimors boeken is. Zij heeft de boeken, met diens medeweten, onder de naam van Lillemor geschreven. Met dit nieuwe boek, geschreven zonder dat Lillimor dat wist, dreigt deze waarheid aan het licht te komen.
Door de opzet waarbij twee vrouwen afwisselend aan het woord zijn, twijfel je als lezer aan wat nu waar is en wat niet. Of zijn beide kanten beschrijvingen van dezelfde waarheid? Een leuk spel om als lezer bij betrokken te zijn. Daarnaast blijft tot het einde de vraag wat er met het boek van Babba gaat gebeuren. Bij elkaar heeft dit mij veel leesplezier opgeleverd.