Langs de Bryson-lijn: een reis die geen reis was

Engeland, Groot-Brittannië, Verenigd Koninkrijk. Hoe je het ook noemt, het is een bijzonder land. En de bijzonderheid van een land is vaak duidelijker voor een vreemdeling, voor een bezoeker, dan voor de inwoners zelf. Bill Bryson is zo’n vreemdeling, een Amerikaan, hoewel hij ook al ruim twintig jaar in Engeland woont. Hij is dus buitenlander, maar ook ervaringsdeskundige.
Bryson neemt ons in De weg naar Little Dribbling op een verkenningstocht door Engeland, op een reis van zuid naar het hoge noorden van Schotland. Little Dribbling is een fictieve plaats in Engeland, een naam die de schrijver in een eerder boek heeft gebruikt, maar Cape Wrath is het uiteindelijke echte doel van Brysons reis. Reis is overigens een groot woord, want Bryson schotelt een verzameling kleinere bezoeken aan diverse plaatsen aan, die niet als een reis aaneengeschakeld zijn. Ondanks de de melding in het begin van het boek aan dat hij de plaatsen waar hij op een eerdere reis is geweest niet opnieuw wil aandoen (om te voorkomen dat hij zou gaan foeteren omdat alles minder is geworden), beschrijft Bryson juist heel veel herinneringen aan de plaatsen die hij bezoekt. En daarbij beschrijft hij ook dat zo veel dingen minder zijn geworden, achteruit zijn gegaan. De schrijver hanteert voor zijn 'reis' de door hem ontdekte Bryson-lijn, de langste afstand over land in Groot-Brittannië. Hij volgt deze lijn overigens nauwelijks.

Bryson beschrijvingen zijn een menging van geschiedkundige feiten, van persoonlijke ontboezemingen en soms hilarische situaties. Hij kan goed vertellen en brengt de nodige humor in de verhalen. Soms is het ronduit lachen. Daarnaast kan hij ook aardig mopperen, vaak alleen in zijn gedachten overigens.

Ondanks de humor in het boek, de prettige schrijfstijl en Brysons liefde voor Engeland die onmiskenbaar is, valt het boek als geheel wat tegen. Belangrijkste euvel was dat het grotendeels losstaande vertellingen waren van bezoekjes aan diverse plaatsen. Daarnaast draait het allemaal wel erg om Bryson zelf, wat in het begin vermakelijk is maar gaandeweg gaat storen. De regelmatig verwijzing naar zijn eerdere boek Een klein eiland is ronduit ergerlijk. Dit soort reclame moet zich beperken tot een enkele keer. Misschien is dit ontstaan omdat de hoofdstukken al eerder gepubliceerd zijn en in dit boek gebundeld zijn, maar dan zou een goede eindredactie dit moeten rechtzetten.

Ondanks de minpunten is dit boek voor degenen die van Engeland houden, of er juist weinig van weten, prettig leesvoer.