Liefde in een bizarre wereld

Ontworteling is de debuutroman van Marion Altena, die het boek zelf heeft uitgegeven. De roman gaat over de bijzondere relatie tussen Lente en Raphaël. Ze leren elkaar kennen via een uitdagende chatsessie onder de namen Rhona en Aeolus. Laatstgenoemde beweert een vampier te zijn, wat Lente aanvankelijk als onzin bestempelt. Als de twee elkaar later in Londen in levende lijve ontmoeten blijkt het wel degelijk waar te zijn. Aeolus, of eigenlijk Raphaël, is daadwerkelijk een vampier, ‘geboren’ in het begin van de 18e eeuw. Ondanks dit opmerkelijke feit, valt Lente voor zijn charmes en ook Raphaël is vol van haar verschijning. Een bijzondere liefde is geboren.
De rest van het verhaal beschrijft de ontwikkeling van hun ‘onmogelijke’ relatie. Het is niet een gewone zaak dat een sterfelijke zich mengt in de wereld van vampieren; er schuilt gevaar in.

Ondanks het merkwaardige karakter van de liefdesrelatie die beschreven wordt, komt het verhaal doorgaans niet geforceerd over, en dat is een kwaliteit. Als lezer accepteer je, zeker ook door de geleidelijke ontwikkeling, het bestaan van vampieren. De schrijfster heeft zich duidelijk ingelezen in het fenomeen vampier. Het enige dat wat ‘over the top’ overkomt zijn de metafysische verschijnselen die de vampieren zo nu en dan vertonen. Die komen wat grotesk over. Toegegeven, in feite zijn ze net zo ongeloofwaardig als het bestaan van vampieren an sich, maar toch maakt het een andere indruk.
De houding van Lente, als gothic-meisje en enigszins beschadigd in haar jeugd, komt ook plausibel over. Aanvankelijk gedraagt ze zich rationeel maar gaandeweg handelt ze steeds meer op het gevoel.

Hoe te oordelen over dit debuut?
Het verhaal zelf is te zien als een bijzonder liefdesverhaal, waarbij overigens het erotische wel erg beperkt is. De wereld van vampieren, daar moet je van houden, maar “Dracula” van Bram Stoker is toch ook een klassieker dus het kan wel.
De schrijfster heeft zich op allerlei fronten goed in de materie verdiept. Genoemd is al het fenomeen vampier. Maar ook de colour locale van Londen en Praag, wetenswaardigheden van de viool da gamba, de restauratie van gebouwen, om er enkele te noemen, zijn goed uitgewerkt en met liefde beschreven, zonder te veel in details te verzanden.
Ook is het verschil tussen de twee hoofdpersonen goed gekarakteriseerd. Lente, duidelijk wat meisjesachtig, met haar wat losse manier van praten, en Raphaël die zich wat zakelijker en formeler, misschien wat stijver uit. Niet alleen in schrijftaal, maar ook in gesproken teksten.
Er zitten ook kleine grappige elementen in: “Kleine crisis hier in huize Lente… breuk in de waterleiding”, waarna Lente even later hevig moet huilen. En de verwijzing naar Printing on Demand (in hoofdstuk 2 van deel III); maakt Altena daar zelf gebruik van?
Stilistisch zijn er mankementen. Zo wordt er nu en dan van vertelperspectief gewisseld, terwijl bijna het gehele verhaal door Lente wordt verteld. Enkele van de wisselingen zijn geplaatst in de geschiedenis, met jaartallen er bij vermeld. Omdat er slechts enkele van deze passages zijn werkt het niet goed. Voor de eenheid van stijl was het beter geweest als er meer tijdschakeringen in het verhaal waren verwerkt, of juist helemaal geen.
Verder heeft Altena een voorkeur voor bepaalde woorden of uitdrukkingen die te bijzonder zijn om niet op te vallen en bij herhaald gebruik gaan storen. Voorbeelden zijn: geheister, sja (in plaats van tja), ‘for Pete’s sake’.

Maar ondanks deze tekortkomingen is het een prettig leesbaar boek. Schrijven kan Altena. Als lezer wil je doorlezen in dit boek en dat is een grote kwaliteit.