Omslag mooier dan het verhaal

De omslag van de roman Schuld is prachtig. In al zijn eenvoud geeft dit ontwerp weer waar de roman over gaat: schuld en het inlossen daarvan. Als op een kerfstok (ook toepasselijk) wordt schuld weggestreept, maar er is nog een restschuld.

Het verhaal zelf valt wat tegen. Het is vooral een verhaal over de relatie tussen een vader en een zoon, in een milieu van kleine criminaliteit. Het verhaal springt wat heen en weer in de tijd en uiteindelijk is allemaal duidelijk hoe het in elkaar steekt. De stijl is vlot, maar niet bijzonder mooi. Misschien past dat ook niet bij het verhaal, maar een mooi geschreven passage, hier en daar een mooie vergelijking, kunnen een verhaal net iets boven het gemiddelde tillen.

Daarentegen storen enkele zaken in Schuld. Om de haverklap krijgen we een beschrijving van alle straten die op de route liggen als een persoon van a naar b gaat. Na de zoveelste keer stoort dat. Ook enigszins hinderlijk is het ontbreken van aanhalingstekens bij gesproken tekst. Daardoor is het nogal eens onduidelijk of een persoon nu iets zegt of denkt.
Voorbeeld:
Kevin keek om zich heen. Was het hier gebeurd?
Wat was hier gebeurd? Ze vroeg het, maar ze wist wat hij bedoelde.

Ook komen er zinnen in het boek voor die grammaticaal niet kloppen, zoals op de eerste bladzijde van het verhaal: “Het was 26 november 2013 en het was de laatste keer dat ie zou zingen na wat er later zou gebeuren”.

Bij elkaar een boek dat het tussen de mooie kaft niet waarmaakt.