Grappig en ontspannend boek

4.5*, hier en daar een paar minder boeiende stukken…
Omdat hij geen zin heeft in z’n verjaardagsfeestje kruipt Allan uit het raam van het bejaardenhuis en dit is het begin van allerlei avonturen…
Tja, hoe begin je aan een recensie van een boek dat je met de glimlach hebt uitgelezen, waar je ongelooflijk goed gezind van wordt? Het verhaal zit zo vol met absurde toevalligheden en op een bepaalde manier kan ik me zo voorstellen dat een grootvader met een levendige fantasie dit levensverhaal aan z’n kleinkinderen vertelt, wie weet wel als les in de geschiedenis. Want dit is de sterkte van het boek, alle historische personages hebben echt bestaan. Het leven bestaat vol toevalligheden, wie durft er met zekerheid zeggen dat Allan geen voetnoot in de geschiedenis is door iedereen vergeten? Hij was gewoon altijd op het goede moment aanwezig en zei/deed de juiste dingen. Baron von Munchausen heeft toch ook ongelooflijke avonturen beleefd?
Wat me nog extra heeft doen glimlachen is het taalgebruik. Vaak gewoon een droge vaststelling van de feiten, heel nuchter en zonder opsmuk, daar hou ik persoonlijk wel van…
Ik kijk al uit naar het vervolg maar heb ergens ook een beetje schrik. Geen idee of Jonas Jonasson een tweede keer zo’n grappige visie kan geven op de wereldgeschiedenis, ook misschien omdat het een nu meer recente geschiedenis gaat zijn…