Vreemdeling in eigen land - Verhaal over mens, over menselijkheid, over identiteitscrisis en over thuiskomen!

Het Onbeloofde Land is een dagboek van het kleine blonde meisje Jenny, geboren in Malang op Java uit ouders met Nederlands –Indische bloedbanden.

“Het kleine meisje speelde aan het grote strand van de Javazee, die haar met haar uitwaaierende branding omarmde. Speel, zolang het nog kan … lispelden de golven. Aan de horizon groeide het donker.”

Wanneer het Japanse leger in maart 1942 Nederlands-Indië binnenviel, was Jenny drie jaar.
De Japanners voerden een schrikbewind, waarbij de “witte” bewoners werden geïnterneerd in gevangenkampen.

Jenny’s vader werd van zijn gezin gescheiden en samen met haar moeder werden zij opgesloten in een vrouwenkamp.
Zij kregen bij binnenkomst een nummer dat tijdens het appel in het Japans moest worden opgesomd. Daarnaast moesten zij eerbied tonen voor de Japanners en buigen als “knipmessen”. Niet buigen of de regels niet respecteren mondde steevast uit op een afranseling individueel of voor de ganse groep. Het eten was slecht, niet gevarieerd wat vlug leidde naar ondervoeding, hoofdpijn en lusteloosheid.
Drie jaar verbleven zij in het kamp tot augustus 1945 wanneer Japan capituleerde.
Het gezin werd opnieuw herenigd, probeerde zijn leven opnieuw op te bouwen…maar dan verdwijnt Henri, Jenny’s vader tijdens een politieactie.

Jaren gingen voorbij tot het Indonesische leger beslag legden op de gezinswoning. Moeder en dochter werden, samen met andere gezinnen naar thuisland Nederland gerepatrieerd met het passagiersschip De Willem Ruys.

In Nederland (het onbeloofde land) worden zij aanzien als vreemden en zijzelf voelen zich evenmin welkom en thuis in het vaderland.
Tegen wil en dank bouwen zij hun leven op en dat ging niet altijd over rozen. Uiteindelijk kan Jenny haar leven redelijk succesvol uitbouwen, heeft ze carrière, heeft ze een gezin, twijfelt aan zichzelf en har bestaan, lijdt onder een identiteitscrisis, mist haar vader, wil uit het leven stappen…en stilaan achterhaald zij de waarheid over haar vader en de gebeurtenissen in voormalig Nederlands-Indië en komt de dag van openbaring.

Paula Brunsveld van Hulten heeft een voor mij onbekende periode beschreven. Ik ben geschokt door het leed dat hun werd aangedaan door de Jappen, maar ook door de bevolking van Indonesië. Zij hadden immers alles van zichzelf gegeven in en aan dit land maar moesten toch vertrekken naar Nederland.
Over de dekolonisatie en hoe het zover is kunnen komen wist ik niets af. Dit boek bracht enige verduidelijking.

Dit boek gaat over meer dan een volk in oorlog, gaat over meer dan een volk dat werd uitgebuit, dit boek gaat over mensen en over menselijkheid en de rode draad doorheen het boek is dan ook ontheemding en migratie. Actueler kan een boek niet zijn.

Transponeer dit verhaal naar o.a. de Syrische vluchtelingen en we krijgen een identiek beeld.
De auteur heeft een vlotte, interessante en beschrijvende schrijfstijl. Het boek verveelde nooit en als lezer sta je midden in het verhaal.

In de inleiding duidt de auteur de periode en de personages en wordt duidelijk dat het boek deels historisch onderbouwd en deels fictie is.

Na het boek volgt een onderdeel “Feiten en cijfers” wat een meerwaarde biedt, omdat de historie achter het verhaal nog duidelijker wordt.