Luctor et emergo

In voorgaande recensies, m.n. de prachtig verwoorde van Nico, is m.i. voldoende gezegd over de inhoud van het verhaal, dus ik beperk me nu tot datgene wat het boek bij mij heeft opgeroepen.
Al meteen kwam de prachtige en invoelende manier van schrijven, op mij over als een warm bad. Het verhaal kreeg daarna een voortdurend en kabbelend karakter. Het bleef heel mooi om te lezen, maar ik kreeg een gevoel van worstelen in drijfzand. Drijfzand echter, heeft de eigenschap om je naar beneden te trekken, op het moment dat je weerstand gaat bieden. Ik besloot me te laten meedrijven en waar ik aankwam in de laatste hoofdstukken van het boek, werd ik toch nog beloond. Het einde was verrassend en het bleek dat ik de aanwijzijng eerder in het boek, niet over het hoofd had gezien. Wat mij betreft had het uitvoerige middenstuk zeker de helft minder mogen zijn.
Ik heb geworsteld, maar gelukkig kwam ik ontroerd boven in het museum van de onschuld.