Thomas heeft met ‘Echo’ zijn succes met ‘Hex’ echt overtroffen!

Het verhaal
Nick Grevers, fervent bergbeklimmer, vertrekt met zijn klimmaatje Augustin naar de Zwitserse Alpen om hun sport te beoefenen. Tijdens een van hun klimtochten ontdekken ze een berg die zij niet duidelijk op de kaart kunnen terugvinden en dat wekt de interesse van de klimmers.

Algauw zijn de plannen gemaakt en gaan zij opzoek naar het begin van deze berg. Bij het betreden van de vallei blijkt dat de aantrekkingskracht tot de berg, de Maudit, enorm is. Toch hebben ze het vage gevoel dat ze er niet horen te zijn, niet alleen zijn en dat er iets anders aan de hand is in de omgeving waar ze niet geheel de vinger op kunnen leggen.

Door de vreemde aantrekkingskracht gaan beide toch de klim omhoog aan en zullen ze elkaar moeten vertrouwen om deze klim tot een goed einde te brengen. Tijdens de tocht verliest Nick echter zijn klimmaatje Augustin en raakt hij zelf verminkt waarna hij uit een coma ontwaakt.

Zijn revalidatie is zwaar en daarnaast beseft Nick al snel dat hij niet alleen last heeft van een trauma, maar dat ook iets anders hem naar beneden heeft gevolgd. Zijn gedrag wordt ook steeds vreemder en hij lijkt zich ook niet beter te gaan voelen.

Wat is er precies gebeurd en hoe is Augustin om het leven gekomen? Samen met zijn vriend Sam keert hij terug naar Zwitserland op zoek naar antwoorden.


Het verhaal begint met een ijzersterk proloog met Julia Avery. Dit proloog zet je absoluut op scherp bij het verder lezen van het verhaal en laat je doen afvragen hoe dit afloopt.
Vervolgens lezen we het verhaal door middel van aantekeningen van Sam Avery, afgewisseld met berichten, een manuscript en dagboekfragmenten van Nick Grevers.

Het verhaal sluit af met een ontroerend epiloog. Voor mij vatte dit epiloog alle gevoelens uit het boek samen en hoe naargeestig dit verhaal ook is, het einde is absoluut passend en waardig.

Alle hoofdstukken hebben een titel gekregen die heel duidelijk het personage van waaruit dat hoofdstuk is geschreven typeert. Daarnaast bevatten ook alle hoofdstukken aan het begin een quote. Deze quotes waren voor mij niet allemaal een toevoeging aan een hoofdstuk, maar de meeste vond ik zeker wel passend en mooi!

Het verhaal is logisch opgebouwd, zit technisch goed in elkaar en is zeker dynamisch. Achtergronden die van belang zijn, zijn uitgewerkt. Er gebeurt genoeg om het verhaal op gang te houden en het plot en einde vind ik persoonlijk onvoorspelbaar. Je hoopt van alles, maar gebeurt het daadwerkelijk ook?


Schrijfstijl
Evenals in ‘Hex’ is de schrijfstijl van Thomas Olde Heuvelt uniek. Persoonlijk vind ik zijn beschrijvingen van gebeurtenissen en omgevingen briljant. Hij neemt je mee in zijn verhaal en juist door de uitgebreide beschrijvingen staat het kippenvel met regelmaat op je armen en je nekharen overeind. Zelfs voor een leek die geen verstand heeft van bergbeklimmen, is dit verhaal leesbaar gemaakt. Dit mede door hoofdpersoon Sam die de liefde van het klimmen om eigen redenen niet deelt met zijn vriend Nick.

Met name de eerste hoofdstukken geschreven vanuit Nick, zijn manuscript, vind ik briljant. Nick neemt je mee op zijn reis door de Alpen en richting de mysterieuze berg de Maudit, aan de hand van een reisbeschrijving en beschrijving van foto’s die hij gemaakt heeft. Het gevoel en de omgeving zijn zodanig beschreven dat je hetzelfde beklemmende gevoel ervaart als de personages en de aantrekkingskracht die de Maudit op hen heeft.

Thomas heeft absoluut ook aan achtergrond informatie gedacht en dit dan ook uitgewerkt in het verhaal. In de dagboekfragmenten van Nick lees je hoe zijn passie is ontstaan voor het bergbeklimmen en wat dit bij hem teweegbrengt. De mooie woorden en beschrijvingen komen oprecht en echt over.

Ook duiken we in de aantekeningen van Sam in zijn verleden en leren we de geesten van zijn verleden kennen waar hij zelf mee moet zien te dealen. Ook deze beschrijvingen zijn zowel fascinerend als huiveringwekkend.

Wat ik ook mooi vond om te lezen in de schrijfstijl van Thomas, is dat het heel duidelijk is dat het verschillende personages zijn die vertellen. Hij heeft zich enorm goed ingeleefd in zijn eigen personages. Zo is Sam echt de typische overdreven Amerikaan die met regelmaat zijn moedertaal door de andere spreektalen heen gooit en Nick absoluut die nuchtere Hollander.


Personages
Het verhaal lees je voornamelijk vanuit Sam en Nick en zij zijn hierbij dan ook de twee belangrijkste personages in het verhaal.

Nick overkomt alle ellende, raakt verminkt en probeert na het ongeluk te revalideren en zijn leven weer op te pakken.
Sam is zijn vriend en doet heel hard zijn best uiteindelijk om Nick te steunen in zijn proces.

Beide personages hebben echt een eigen persoonlijkheid dat maakt dat het verhaal leeft.
Juist door de ogen van Sam merk je de huiveringwekkende gedragsverandering van Nick op na zijn ongeluk en hoe Sam hier wel of niet mee omgaat. Sam is ook degene die het opvalt dat Nick rare dingen zegt. In de aantekeningen van Sam is zijn toenemende paniek voelbaar. Zeker als hij halsoverkop door de sneeuw probeert terug te komen naar Zwitserland en hij daarnaast vreest voor het leven van zijn zusje Julia.

Vanuit Nick lees je vervolgens weer de andere zijde, namelijk zijn beleving op dit alles. Voornamelijk speelt alles zich in zijn hoofd af en brengt hij dit onder woorden op papier door middel van zijn dagboekfragmenten en zijn manuscript. Beide zijn huiveringwekkend beschreven en laten je letterlijk zien en voelen hoe Nick alles beleeft en beleeft heeft.
Je voelt net als Nick de kracht van de berg in hem toenemen en de urgentie van het zoeken naar een oplossing. Ook het gedrag van Sam, zoals Nick het beschrijft is duidelijk voelbaar. De bezetenheid van hun relatie gaat ver.

Een van de personages in het boek dat ook een eigen hoofdstuk kent, is Emily Wan. Arts in het AMC ziekenhuis. Zij was ten tijde van Nick’s opname aldaar aanwezig voor een operatieve ingreep van een andere patiënt. Zij heeft een document opgesteld voor Sam waarin zij haar bevindingen beschrijft van de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden in het ziekenhuis.
Voor mij was dit document een gave toevoeging aan het verhaal. Het past puzzelstukjes in elkaar vanuit een ander perpectief en geeft het verhaal, zo naar het einde toe, nog net even die extra boost waardoor juist de paniek die Sam voelt, extra goed overkomt.


Conclusie
Meer dan hiken heb ik zelf nog niet gedaan, het beklimmen van mijn eerste berg moet nog komen. Toch weet ik als geen ander welke indruk de omgeving van de natuur waarin je je bevind kan achterlaten.
Of je nu wel of geen bergbeklimmer of natuurliefhebber bent, dit boek laat je voelen hoe het is als de natuur je in zijn greep houdt.

Door de beschrijvingen van Thomas Olde Heuvelt, zijn gevoel voor emoties en zijn ziel die hij blootlegt in dit boek, heeft de berg mijn ziel ook geraakt. Het voelde alsof ik er bij was, of ik naast Nick stond op het moment dat hij de klim naar boven maakte, naast hem stond bij het bereiken van de gletsjer. Maar ook dat ik naast Sam stond toen alles wat hij kende in elkaar stortte. Toen zijn wereld uiteen viel en hij de ontdekking deed dat het leven voortaan anders zal zijn.

Met deze thriller heeft Thomas het succes van ‘Hex’ wat mij betreft absoluut overtroffen.
Ik heb gegriezeld, de lichten in het huis aangehouden, de trap bekeken en mijn ogen op sommige momenten niet durven sluiten. Maar bovenal heeft het verhaal mij geraakt. Tot in de kern van mijn lichaam heb ik het koud gehad en was ik opzoek naar iets om mijzelf aan te verwarmen.

Wat mij betreft is dit een geweldige thriller en ik raad hem dan ook een ieder aan die zich durft mee te laten nemen op een onheilspellende en indrukwekkende reis.

Voor nu kan ik alleen maar hopen dat er een einde komt aan het vallen. Dat ik niet meer het gevoel heb mij op indrukwekkende en misselijkmakende hoogte te bevinden en dat ik weer ogen zie in plaats van gaten.