De ondergang is een prachtige verzameling van zes verhalen, psychologische pareltjes, die je allemaal onder de huid kruipen.
Ik ben geen fan van verhalenbundels, maar wel van Corine Hartman, dus ik ben er voor gaan zitten. Eigenlijk zijn ze niet eens zo heel “eng of spannend”, misschien met uitzondering van Carpe Diem, dat wat tegen een horror-verhaal aanleunt. Maar de psychologie achter de verhalen grijpt je naar de strot. Het onderwerp van elk verhaal is bepaald niet alledaags en toch kun je je helemaal voorstellen dat dit iemand overkomt. Sterker nog: je leest van sommige van deze verhalen de gevolgen in de krant.
De ondergang laat je niet los: je wilt na elk verhaal wéér zo’n prachtig kleinood tot je nemen en daarin stelt Corine Hartman je niet teleur. Genieten, met een hoofdletter G!
In het titelverhaal bereidt een architect zich voor op het einde der tijden, de ondergang, zoals door de Maya’s is voorspeld. Hij laat een huis bouwen en kiest enkele mooie en intelligente mensen uit die met hem de nieuwe wereldbevolking zullen stichten. Als alles niet helemaal loopt zoals hij verwacht, neemt hij drastische besluiten.
Met liefs, de woorden waarmee Jo-Anne haar brief aan haar bijna ex-echtgenoot eindigt. Zij kan het verlies van hun dochter Micha maar niet verwerken en onthult in die brief ook nog een geheim over haar rol in dat overlijden.
Carpe Diem. Dat is de naam van het huis dat Marlies en Leonard kopen. Samen met hun twee kinderen en de herdershond, trekken ze in de woning, maar misschien hadden ze dat beter niet kunnen doen…
Een Pokerface heb je wel nodig, om het te maken in de pokerwereld, denkt Bas. Maar later wil hij toch liever een succesvol acteur worden. Maar dat is de toekomst. In het hier en nu laten zijn “verkeerde vrienden” en zijn pokerschulden hem een erg verkeerde beslissing nemen met grote gevolgen voor hem. En voor andere familieleden. Gezichtsverlies lijden heeft vanaf nu een geheel andere betekenis gekregen.
In De laatste dag maken we kennis met een oorlogsheld. Het doet je denken aan de zin: je kunt de man wel uit de oorlog halen, maar kun je de oorlog ook uit de man halen?
Met Romy Francke maken we kennis in Blauw Licht. Zij is inspecteur en moet alweer lijdzaam (of toch niet?) toezien hoe een verdachte (maar is hij ook de dader?) door de mazen van het justitiële net zwemt. Je voelt de innerlijke strijd die ze voert en denkt aan het einde van het verhaal: wat zou ík gedaan hebben?
En dan zijn de laatste pagina’s een voorpublicatie van haar nieuwste thriller: Bloedlijn.
Volgens de informatie komt dat boek uit in februari 2013, dus dat wordt – na het lezen van dit voorproefje – driftig aftellen.