Na het verschijnen van het debuut van Linda Jansma, Caleidoscoop, ontstond een enthousiaste schare fans. Dat niet alleen de gewone lezer het boek waardeerde, bleek wel uit het feit dat Caleidoscoop de Schaduwprijs won, de prijs voor het Beste Nederlandse debuut.
Dat is leuk, maar oud nieuws, zie ik u denken. Maar ik vermeld het omdat zoiets de auteur een enorme druk geeft. Want hoe kun je zo’n debuut evenaren? Sterker nog: kún je zo’n vliegende start nog wel verbeteren?
11 februari 2012 werd het eerste exemplaar door Jansma overhandigd aan Loes den Hollander (ook fan). Na de loverboys pakt Linda Jansma nu weer een ander maatschappelijk probleem bij de kop: huiselijk geweld. De korte inhoud van het verhaal vermeld ik hier niet. Bij het boek staat alle informatie en in voorgaande recensies komt dit ook voldoende aan de orde.
Tweestrijd grijpt je op de eerste pagina bij de strot en laat je, letterlijk tot en met de allerlaatste pagina, niet meer los. Na de proloog volg je afwisselend Hanna en Sonja en door hun ogen beleef je een triest verhaal. Door een grote dosis psychologie in het verhaal te verweven maakt Jansma het mogelijk dat de lezer gaat begrijpen (maar niet accepteren!) waarom Hanna zich laat mishandelen. En dat vind ik al een prestatie op zich, aangezien ik zou denken: na de eerste tik pak je zijn (!) koffers en smijt hem de deur uit!
Voor je het weet sla je met een diepe zucht het laatste blaadje om. Dat is dan ook meteen het enige minpunt van dit boek: als je jezelf niet af en toe losrukt, lees je het hele boek in één adem uit! Het einde is zinderend en - voor mij - heel onverwacht. De verschillende verhaallijnen en puzzelstukjes vallen perfect in elkaar aan het einde van het verhaal. Bepaald geen zoet happy end, maar dat had ook niet bij dit verhaal gepast.
Als je met het juk van de druk van de Schaduwprijs zo’n tweede boek kunt afleveren, dan ben je geen eendagsvlieg, maar een rastalent, waar we ongetwijfeld nog veel meer van gaan horen. En lezen.