Recensie Zondaarskind

Een literaire thriller, daar gaan we weer. Wie verzint dit toch? Als het iets niet is, is het een thriller. Er vallen niet eens doden (hoewel dat geen voorwaarde voor een thriller is, natuurlijk)!
Maar los daarvan: wat een heerlijk verhaal dat ook erg mooi is verteld.
De oude Geertruida (Truitje) is nu 80, maar we zien haar jeugd, met name vanaf haar negende jaar, helemaal beschreven worden. En die is niet mis! Toch weet de schrijfster het met de nodige dosis humor te verwoorden.
Heerlijk om in die oude tijden te duiken: de vreselijke nonnen weeshuizen, waar de kinderen een nummer (!!!) krijgen, in plaats van een naam. En later de tijd van de dienstbodes en de "mevrouwen". En de ware liefde en "de andere vrouw".
En dan de huidige tijd, waarin Trui zint op zoete wraak.
Ik vond het een zeer prettig verhaal en ook een waarin je almaar verder wilt lezen. Ook maakt het je bewust van de badinerende/kleinerende wijze waarop men oudere mensen aanspreekt.
Ik heb de in aanvang rebelse, maar door het geloof en vervolgens de sjieke buitenwereld (ook letterlijk) in een keurslijf gepropte, Trui in het hart gesloten.
Een aanrader en omdat hij niet weg te leggen is: 5 duimen!