Heftig

Poe, ik vind dit 2de deel toch best wel heftig eigenlijk en daarom niet altijd even prettig om te lezen (maar dat is positief bedoeld).
In dit deel kampt Sam met de enorme verantwoordelijkheden die hij op zijn schouders voelt rusten. Hij doet zijn best om alles zo goed mogelijk te regelen, maar het ene probleem is nog niet opgelost of er volgt een nog groter probleem en tussendoor wil ieder kind wel wat van hem. Hij bezwijkt haast onder de druk en kampt met PTSS. Ondertussen zijn er een handjevol andere verantwoordelijke kinderen die doen wat ze kunnen en er daarbij zelf haast aan onder door gaan, maar wat moeten ze anders? Het overgrote deel van de kinderen doet niets, ze zijn tenslotte nog maar kinderen en velen van hen zien niet in wat er gedaan moet worden om de situatie houdbaar te houden. En dan de kleinsten onder hen....5-jarigen die zichzelf maar moeten zien te redden en met een beetje geluk een vriendelijk ouder kind treffen die er ééntje onder zijn/haar hoede neemt. En ondertussen loopt die psychopaat Drake ook nog steeds vrij rond.
De leefomstandigheden worden steeds grimmiger, er heerst een voedselschaarste, kleine kinderen zijn aan de drugs en drank en als klap op de vuurpijl binden de 'normalo's' de (gruwelijke) strijd aan met de 'freaks' in zucht naar meer macht en eten.
Dat hele Gaiaphage gebeuren had er voor mij niet in gehoeven, ik vind het bovenstaande al gruwelijk genoeg.
Verder ben ik zeer benieuwd naar wat er in verdere delen nog naar voren komt over kleine Pete; hij zal de 'sleutel' toch wel moeten hebben???