Recensie Het Familieportret

Wat een vragen: wat zou jij doen om je kind te beschermen in tijden van honger en wreedheid? En wat je ook kiest in het belang van je kind, ben je bereid om daardoor in de toekomst als 'fout' bestempeld te worden? In hoeverre zou je gaan in je boetedoening als je daadwerkelijk iets zou doen wat 'fout' is? In hoeverre ben je medeplichtig als je gebruik maakt van de steek-de-kop-in-het-zand techniek? Hoe ga je verder als je slachtoffer bent geweest van een razzia, van een tewerkstelling, van een concentratiekamp? Hoe ga je verder als je wreedheden hebt ondergaan zoals Anna heeft moeten ondergaan? Hoe ga je verder als mensen je als een held zien en je op handen dragen terwijl je jezelf allerminst zo voelt?

Ik hoop dat ik nooit, nooit antwoord hoef te geven op bovengenoemde vragen, maar ze spoken nu wel door mijn hoofd na lezing van dit boek.

Velen zeggen dat zij in tijden zoals WO II de helpende hand zouden bieden aan de weerlozen, aan de opgejaagden. De geschiedenis leert ons dat maar een gering percentage daadwerkelijk hiertoe zal overgaan. Angst zal naar alle waarschijnlijkheid de grootste factor zijn waarom mensen dit niet zullen doen naast allerlei andere motieven die er te vinden zijn.
In alle eerlijkheid zeg ik: ik weet niet wat ik zou doen, ik weet niet wat ik zou doen voor mijn buren, voor mijn stadgenoten. Ik schaam me haast voor dit antwoord, kleinkind zijnde van een man die in Duitsland te werk is gesteld en geknakt terug is gekomen.

Des te beter kan ik me inleven in de schaamte van Trudy, denkende dat zij een kind was van een Duitse burger en een hooggeplaatste SS-officier.
Opa had meer weg van Anna: 'nooit meer praten over wat er gebeurd is en wat je gezien en ervaren hebt'.

Het boek is diep onder mijn huid gaan zitten...

Wellicht tot slot een overbodige opmerking: qua diepgang en thematiek vind ik dit boek veel sterker dan haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay.