Recensie Het jaar dat de zigeuners kwamen

De 12-jarige Emily en de 15-jarige Sarah zijn niet alleen zussen maar ook vriendinnen. Ze groeien op in Johannesburg in de jaren 60 waar de zwarte lokale bevolking nog als minderwaardig wordt gezien en als dusdanig wordt behandeld. Thuis bij hun ouders loopt het allemaal niet zo soepel: moeder heeft het druk met mooi zijn, vader heeft het druk met zijn zaak en beiden spenderen veel tijd aan het ruziën met elkaar. Gelukkig is daar Lettie nog, hun moederlijke bediende, en de oude Zoeloenachtwaker Buza.

Vanaf het moment dat de 'zigeuners' arriveren, is er een onderhuidse spanning voelbaar. Met de 2 zonen, Otis en Streak, sluiten de meisjes al snel vriendschap. Als lezer voel je al wel aan waar dit naar toe gaat, maar dit doet geen afbreuk aan het verhaal; integendeel het trekt je juist het verhaal verder in en laat je niet meer los tot de laatste bladzijde. Je zou toch haast willen schreeuwen tegen de meisjes: 'pas nou op!'. Helaas hebben de ouders niet in de gaten wat er onder hun neus aan het borrelen is...

Dit verhaal over eenzaamheid, verdriet en hoop is in het hokje ‘jeugdliteratuur’ geplaatst, maar voor de gevoelige, jeugdige lezer is de ietwat dreigende ondertoon misschien wat veel van het goede. Ik denk dat de volwassen lezer dit boek zeker niet moet laten liggen (getuige ook de reacties hieronder) want wie sluit Buza nou niet direct in zijn hart? De oude troostrijke Buza met zijn mooie, melancholieke Zoeloeverhalen. Over Buza zou ik nog veel meer willen lezen!