Recensie Het zwijgen van Maria Zachea

Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen.  Ik ben het niet geheel eens met de onderstaande reacties, ikzelf heb 'het zwijgen van Maria Zachea' namelijk allerminst als saai ervaren.

Het is waar dat je na het lezen van de laatste pagina niet weet waarom Maria Zachea zwijgt. Haar kinderen geven echter allemaal hun redenen waarom ze denken dat dit zo is en waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden. Ikzelf ben van mening dat dat niet hetgeen is waar het in dit boek om draait, het is slechts de (intrigerende) aanleiding. Waar het volgens mij wel om draait zijn de onderlinge verhoudingen tussen de 12 kinderen en hun ouders, hun visie op hun eigen jeugd en plaats in het gezin en de samenleving.

Het spreekt voor zich dat in een gezin van 12 kinderen de dingen voor de één altijd anders zijn dan voor de ander, maar wat dit boek extra goed maakt is het tijdspad dat gekoppeld is aan het opgroeien van de kinderen. Het eind van de veertiger jaren en begin vijftiger jaren zijn de jeugdjaren van de nette oudste dochters, maar de vrijere zestigerjaren zijn de jeugdjaren an de jongsten en wat een verschil is dat. Wat doet dit met een gezin? Hoe houd je de boel bij elkaar? Blijkbaar met veel op de tanden bijten en dingen inslikken, alles om maar te proberen de harmonie te bewaren. Dus dan maar liever oppervlakkig contact en de buitenwereld een hecht gezin laten zien dan zeggen wat je werkelijk denkt en voelt.

Ieder hoofdstuk van het boek geeft een ander kind het woord, te beginnen bij de oudste (als moeder na haar beroerte uit het ziekenhuis komt) en het eindigt bij de jongste (als moeder komt te overlijden). De schrijfstijl is redelijk zakelijk maar wel prettig en zelf vond ik het fijn om achterin in het boek te kunnen lezen wat er van ieder kind geworden is (getrouwd, kinderen, beroep etc.).
Voor mij zeer zeker een goed boek!