Ik had er meer van verwacht

Een groep jonge, veelbelovende kunstenaars onder leiding van de charismatische Edward Radcliffe, neemt in de -zomer van 1862 haar intrek in een prachtig landhuis aan de oever van de Theems in Oxfordshire. Ze zijn van plan zich een zomer lang onder te dompelen in creativiteit en inspiratie. Maar aan het eind van die zomer is een van hen dood, een van hen verdwenen en een onbetaalbaar erfstuk gestolen.

Meer dan honderdvijftig jaar later vindt Elodie Winslow een leren tas met daarin de foto van een mooie jonge vrouw in victoriaanse kleding, en een tekening van een prachtig huis in de bocht van een rivier. Elodie herkent het huis van een sprookje dat haar moeder haar altijd vertelde toen ze klein was, maar haar oom, haar enige nog levende familielid, wil niets zeggen als hij de foto van de vrouw ziet.

Wat is er al die jaren geleden gebeurd in dat schitterende huis? En waarom voelt Elodie zich zo geroepen het mysterie te ontrafelen?

Ik weet me geen raad met dit boek. Het verhaal loopt werkelijk dwars door elkaar en daardoor raakte ik volledig verdwaald in opsommingen van feiten en ook de omgeving.
Toch kon ik het ook niet wegleggen want hoe zat uiteindelijk de vork in de steel? Ik denk zomaar dat ik het nog eens moet lezen. Alles komt uiteindelijk wel samen en dat is wel weer erg knap. Toch miste ik hier het meeslepende wat ik met andere romans wel heb omdat het zo van de hak op de tak springt. Persoonlijk kan ik daar niet goed tegen.