Slaapverwekkend traag, maar de details kloppen

Elias Palm is een Zweedse forensisch patholoog die boeken schrijft. Dat is lang niet slecht, maar Palm was beter een Zweedse schrijver geweest die lijken ontleedt.

Corpus delicti is Palms Nederlandstalige debuut (in het Zweeds zit hij al aan drie boeken). Hij brengt ons de energieke Ella Anderson, een — hoe kan het anders — forensisch patholoog in een kleine Zweedse stad, waar nochtans genoeg gebeurt om een heel team pathologen constant aan het werk te houden. Uiteraard beschrijft Palm heel clean hoe zo'’n patholoog zijn ochtenden vult met snijwerk en de namiddagen met administratie: opzoekingen, rapporten, aanvragen en testevaluaties. Zo nu en dan moet Ella getuigen voor een rechtbank als forensisch deskundige. Ze geeft sporadisch les aan studenten geneeskunde of trekt naar een congres. Kortom, dit zou een roman kunnen zijn over de routineuze professionele wereld van Ella Anderson. Overigens best niet te lezen bij het ontbijt.

Dit klinische aspect is alvast boeiend omdat het veel verder gaat dan de meeste boeken, Patricia Cornwall niet te na gesproken. Toch bezit Ella nog een privéleven, waarin orde opnieuw een vooraanstaande rol speelt. Met haar moeder wil ze nog wel opschieten, maar haar grootmoeder Grete, een dame met aristocratische allure, houdt er een hofhouding op na. Ze terroriseert al decennia de hele familie met haar traditionele etentjes en stilzwijgende afspraken.
De stormachtige relatie met haar grootmoeder dateert van Ella’s kinderjaren. Ze durft het echter niet aan afwezig te blijven op haar verjaardag. Het enige lichtpunt bij zo’'n bezoek is de aanwezigheid van Estrid, de keukenmeid op jaren, die Ella al van kinds af aan kent. Tenslotte moet je nog weten dat Ella verbeten op antiquiteiten jaagt (oude spiegels en klokken, met het oog op haar nieuwe interieur) en gebroken heeft met haar vriend Markus. Het verhaal begint op het moment dat ze nog in alle vriendschap fysiek afscheid nemen en Ella alvast op zoek is naar een nieuwe woonst.

Toegegeven: dit is een hele korf informatie, waarbij nog geen schijn van een intrige merkbaar is. Toch blijkt later dat Palm al langer bezig was om de voornaamste elementen van de intrige aan te dragen via de dode lichamen die Ella op haar tafel krijgt.

Het lichaam van een dode jongeman wordt vrij vlug de tweede draad in het verhaal, maar het skelet dat is vrijgekomen na een opgraving vormt de — excusez le mot — 'hoofdbrok' van het verhaal. Dat opgedolven lijk begint Ella stilaan te intrigeren. Hoe meer ze er over te weten komt, hoe meer het haar naar haar eigen verleden leidt, naar de dood van haar vader, omgekomen in een brand. Stukje bij beetje ontrafelt Ella deze mentale puzzel.

Het is knap van Elias Palm dat hij accuraat rekening houdt met de professionele omstandigheden van een patholoog en Ella binnen de grenzen van haar expertise de sleutelelementen aanreikt. Tegelijk is dat ook de zwakte van dit boek. Met de oplossing van de puzzel voor ogen geniet je van een boeiende ontrafeling, maar onderweg word je soms geconfronteerd met een slaapverwekkende traagheid.

Het grootste compliment aan dit boek is dat alle details kloppen. Het grootste mankement is het gebrek aan spanning. De laattijdige duidelijkheid van wat nu in hemelsnaam de intrige van dit boek zal worden stelt het geduld van de lezer op de proef. Je voelt dat het boek niet veel meer nodig heeft om subliem te zijn. Wellicht komt dat kantelmoment er zodra Elias Palm een Zweedse schrijver is geworden met forensische achtergrond.