Omarming van toen, genegenheid voor later

(eerder ook geplaatst 25 juli 2018 maar verdwenen)

De oudste de stilste de echtste de verste de liefste de snelste en ik
Mooi.
Met de ondertitel is de toon gezet, met de foto op de achterflap nog meer.
Zoveel warmte en saamhorigheidsgevoel spreekt uit deze herinneringen in geur, kleur, geluid, beeld en gevoel verteld in korte verhalen.

Wie had of heeft er geen oma met een rommellaadje? Of wie herkent niet die plagerij van een zus of broer, in dit gezin zelfs zeven broers? Of het gewoon weten hoe iets klinkt in jouw huis, hoe er gereageerd wordt op een situatie, een woord dat gezamenlijke herinnering heeft?

Een bepaalde melancholie straalt dit boek zeker uit maar zo prettig, compleet en mooi lezend, terwijl een glimlach nauwelijks van je gezicht verdwijnt bij de beeldende vertellingen.
Bijna nostalgisch is dit: 'zocht met mijn voeten op het koude linoleum naar mijn pantoffels, maar vond ze niet' - 'Toen ze het plakken van mijn tenen hoorden aankomen'.

Genietend lees je over het bekende wakker zingen van de jarige: 'en bij het juichen plukten ze me van mijn matras, en gooiden me omhoog, en nog eens, en nog eens, zeven keer, ik was allang blij dat ik geen acht werd.'

Het onuitgesproken vanzelfsprekend samen handelen in een gezin, zo prachtig kwajongensachtig komt zeker naar voren in het verhaal 'Kuil', want 'waar blijft hij toch?' ;-)

'Het wilde vannacht met het slapen niet lukken, omdat het erg vol was in ons hoofd. We hadden een drukke dag gehad, waarin we van alles hadden gedaan, maar weinig hadden gedacht, en dat wilden we nog vóór we in slaap vielen inhalen. In het donker gingen we verliggen, op onze rug, op onze zij, op onze buik, op onze zij, alsof we in onze gedachten lagen te sudderen...

'Alles goed daar achterin?'
Of ik even terug ben aan het water op de dijk, Moeyaert lukt hem dit met Broere zoals Cognetti dit deed met 'De acht bergen'.