Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Eenzaamheid en vergeving rondom abrikozenbrij

rbbrleest 29 oktober 2017
De abrikozenboom is een verhaal over de nu op leeftijd zijnde Elisabetta Shapiro en haar nieuwe onderhuurster Pola.
De Weense joodse Elisabetta heeft een bewogen leven achter de rug. Op jonge leeftijd zijn haar ouders en twee zussen omgekomen in een concentratiekamp. Zij bleef alleen in het huis met de abrikozenboom wonen met als ‘gezelschap’ de stemmen van haar zussen. De gesprekken die zij nog steeds met haar zussen voert, zorgen ervoor dat het verleden ook heden blijft.
Ook de jaarlijks gekookte abrikozenjam draagt eraan bij dat Elisabetta in haar herinneringen leeft, met name de speciale pot van het jaar 1944 speelt een rol. Pola weet stap voor stap Elisabetta uit haar isolement te halen en de stemmen uit het verleden voorgoed een plaats te geven.

Thema’s die in dit boek aan de orde komen zijn eenzaamheid, onverwerkt verdriet, oorlog en met name vergeving toen en nu, maar ook speelt kunst, het dansen en zingen, vriendschap, haat en liefde een rol in dit verhaal. In het boek staan vele mooie zinnen zoals deze:
‘Ik bedacht dat mijn tafelkleed misschien geen plaats genoeg bood voor al ons verdriet, zeker niet als de jongen ook nog zou beginnen.’ of:
‘En ik dacht: iemand moet ermee ophouden. Iemand moet vergeven. Iemand moet zijn hand uitsteken. Maar dat kon ik toch niet zijn.’
en ook:
‘Dat de tranen die over mijn wangen liepen, niet meer zout, maar zoet smaakten en dat hoe langer ik roerde en hoe heter de abrikozenbrij werd en bellen produceerde die op mijn schort spatten, hoe ruimer mijn hart werd.’
Een andere alinea die opvallend is, verteld vanuit/over Pola: ‘Later zei ze dat op dat moment Rubiks kubus had opgelost. Elke kant zijn eigen kleur. Eén kant geel, dat was Schalom, een andere kant groen, haar broer Adèl, rood was Götz, dan blauw, zijzelf, en wit Rahel. Zo simpel was het. Zo simpel.’

De auteur heeft een verhaal geschreven dat zich regelmatig als een verwarrende puzzel laat lezen. Het verhaal is niet-chronologisch verteld. Er hangt een waas van onduidelijkheid door het vaak verspringen van perspectief tussen Elisabetta en Pola, maar ook doordat het verleden van beide dames wordt verteld dat ook weer raakvlakken heeft. Door de gedeelten van Elisabetta’s leven na WOII blijkt ook dat zij te maken heeft met niet alleen eenzaamheid, maar ook een herhaling van de geschiedenis.
Uiteindelijk trekt deze waas van mist op totdat aan het eind er toch weer slierten blijven hangen. Een open einde waaraan de lezer zijn eigen invulling kan geven.

Beate Teresa heeft een bijzonder boek geschreven dat naarmate het verhaal langer geleden gelezen is, de vragen in de Hebban-leesclub grotendeels zijn behandeld, tegen de verwachting in een herinnering achter kan laten. Over WOII zijn al vele, vaak nog indringender verhalen geschreven , toch blijkt steeds weer dat niet alles is verteld.
Laten wij, de mensen van nu, aandacht hebben voor onze ouderen, mensen die eenzaam zijn en de aangrijpende verhalen over WOII herhalen en in herinnering houden waardoor we hopen dat herhaling uitblijft.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van rbbrleest