Een koude bijzondere novelle

Halverwege deze novelle keek ik verbaasd op. Het regende buiten. Honden werden voor de laatste maal uitgelaten deze dag, maar ploeterden niet door metershoge sneeuw.

Het trieste verhaal over verlies en een zoektocht naar een vrouw, een moeder, in onherbergzaam gebied door grote sneeuwval. Zij is verdwenen na een ruzie en speelt zich af in Spaans berggebied.
Een vader en een zoon blijven ontredderd achter. Een tweede zoon vervult de dienstplicht en is onwetend van het drama.
Manolo komt in huis, hij zorgt ervoor dat er geleefd kan worden. En dan komt de dag dat de sneeuw smelt.

Nu een dag later zie ik dit verhaal beeldend als een film, niet verwacht, steeds weer aan mijn oog voorbij trekken.
Een sfeer gelijk een korte Franse film die soms zo rond middernacht wordt uitgezonden als het letterlijk stil is op straat en er geen buren meer bonken op de trap en zoemers van drogers op stil zijn gezet.
Een omgeving waar geen luxe is, een eenvoudig eenzaam leven in een zeer klein bergdorp waar meer zinnen tussen de woorden moeten worden gehoord.
Een volgende Tóibín komt er.