kan een mythe verleden, heden en toekomst verbinden?

‘Zoveel verhalen, maar ik wilde dit verhaal. Vanwege de ring, vanwege de laatste wens, maar het was ook een kwestie van verhoudingen. Vanwege die precies juiste afstand.’

Een roman die je met een gejaagdheid door een oplopende deadline laat doorsnellen tot het boek op het eind ineens vertraagd en uit is. Bijzondere non-fictie. Een roman die ‘geen fictie mag worden’. Verleden, heden en toekomst verbinden.

Wanneer is of gaat een oorlog echt voorbij? Is de heldenmythe van bommenneef Frans echt? Wat gebeurde er werkelijk op 5 december 1946? Wie heeft deze neef gekend? En als je een kind gaat vernoemen naar een ver familielid, waarmee zadel je dit kind dan op? Wanneer ben je goed of wanneer ben je fout na een oorlog? Wanneer ontstaat de veranderende scheidslijn? Wanneer is het echt vrede?

De puzzel rondom neef Frans wil de hoofdpersoon oplossen voor het eind van haar zwangerschap, waarbij de zoektijd plots wordt ingekort. De mytheschil wordt afgepeld. We gaan via het Nationaal Archief naar Vlissingen en weer naar Amsterdam en verder. Serieus gestelde zinnen staan naast herkenbare glimlach ontlokkende situaties. ‘Een klein bordje wijst de weg naar het Kinderboekenmuseum waarmee het Nationaal Archief het gebouw deelt; één verkeerde afslag en je staat tussen de sprookjes.’ Herkenbaar: ‘Terwijl de pagina langzaam geladen wordt kijk ik naar het lege Zeeuwse landschap. Hier kun je nergens verdwijnen en nergens verdwalen. Vlakke velden, lage bomen.’
En in de context van het verhaal: ‘In mijn kleine, beschermde belevingswereld is een moord een moord. Maar dit gebeurde niet in mijn vredige universum, dit gebeurde in de nasleep van een verwoestende oorlog.’

Er staan weinig woorden teveel. Strak geschreven. Een haastende hoofdstukindeling. En een slot dat ook bewust langzamer zal zijn neergezet.
Is dit mooi? Is dit spannend? Is dit literatuur in romanvorm? Is dit goed? Wat je dit boek ook noemt, het leest als een trein. En soms heb je dat even nodig.