Een klein boek, een groot verhaal

Het huis van de triestigen, van de opgegevenen, van de wat-moeten-we-met-de-hopelozen. Het uitschot.

Een tante levert hem af als pakketje met al zijn bezittingen - een koffer vol boeken - bij het boarding home met de woorden: Meer kan ik niet voor je doen. Je zult het hier goed hebben.

Dit verhaal van 136 bladzijden: mooi en in-intriest tegelijk.
De zelfkant van een samenleving. Een plaats in een boarding home, niet meer dan een laatste plaats voordat het 'leven in de goot' kan volgen. In afstandelijke, emotieloze taal vertelt hoofdpersoon en schrijver William Figueras het verslag van zijn aankomst en verblijf in de VS na zijn vlucht uit Cuba en verblijven in andere landen. Hij vertelt: op de vlucht voor de cultuur, de muziek, de literatuur enz. Ik ben geen politieke balling. Ik ben een totale balling.

Corruptie, misbruik, armoede, geweld, smerigheid, zwart, onpasselijk, dierlijk, vicieuze cirkel, ellendig, afvoerputje en soms zelfs een sprankje hoop of een aardig woord en mooie woorden van andere schrijvers en dichters.

Na dit verhaal volgt een uitgebreid nawoord dat verhelderend kan zijn en zeker gelezen moet worden.

Een gedachte aan One Flew over the Cuckoo's Nest komt boven, toch vervliegt deze ook weer, het is erger in dit opvanghuis.

Is dit verhaal waarin de woorden zorgvuldig zijn afgewogen dan zo deprimerend? Nee, gek genoeg niet. Wel geeft het aan hoe men ook voor deze mensen, die dreigen te verdwijnen in een bodemloze put en uit de snelle naar egoïsme neigende samenleving, oog moet hebben.

Als 'Het huis van de drenkelingen' moet staan voor al het werk van deze Rosales is het zeer te betreuren dat dit er niet meer is. Dit verhaal blijft in het geheugen hangen.