Raak en indringend

'Klaprozen verwelken vanaf het moment dat je ze plukt.'
De grote papaver - opium - pijnbestrijding. 'Hebben jullie dan ook geen pijn meer?'

Ontroerend. Dapper. Stevig. Niet verwijtend. Schrijnend. Eng - een kind die dit meemaakt. Eng - wat verslaving met een mens doet. Wat een debuut.

In een pakkende vlotte vertelwijze wordt in krachtige, korte hoofdstukken de relatie tussen een aan drugsverslaafde moeder en haar dochter beschreven. De teloorgang vol liefde, ja juist ook liefde. Hoop ook, de nieuwe wandelpaden. De jaren van kind tot jong volwassene. De jaren waarin de stiefvader ook een vader is - mooie ontroerende herinneringen -, en een zorgzame, lieve stiefopa die tevens de zorg heeft voor haar oma. Een leven waarin onvoorspelbaarheid de dienst uitmaakt zoals de achterflap terecht aangeeft.

Hoe ga jij je leven richting geven in een Klaproosomgeving? Een kind! Waaraan kan jij je spiegelen als kind? Welke normalen krijg je mee om te overleven in je latere leven? 'In mijn borstkas woont een stier die alle kanten op springt'.
Hoe verder je vordert, door de flashbacks wordt steeds een puzzelstukje van het leven van Noor verteld, hoe meer je je dat gaat afvragen. 'Misschien heeft die stier gewoon wel extra veel liefde nodig.'

In het boek zitten nu meerdere groene post-its. Zinnen, details en alinea's die opvallen. Met een grimlach: '.. je teen op sterk water laten zetten en naast de urn ...' of mooi verwoord: 'Je ziet eruit alsof je op de pauzeknop van het leven hebt gedrukt.' - 'Vreemd hoe alles buiten de tijd staat als er iemand doodgaat.' en lief: 'Ik kan niet dansen,' zegt hij. 'Maar met jou wil ik wel dansen.'
En er is meer. Veel meer. Dit debuut. 'Hou van mij, Oké?'