Oorlog die 'meereist', vriendschap, hoop en gewoon willen zijn

Niemandsjongen. Van de titel straalt de eenzaamheid af. Wie is deze jongen van niemand? De omslag doet vermoeden dat het om twee jongens gaat die alleen zijn, maar wel in een westers land. Waarom staat er eentje in de kelder? Verstopt? Niet gewenst? Een boek dat je op móet pakken.

Het verhaal vertelt over de veertienjarige vluchteling Ahmed uit Syrië en de dertienjarige Max uit de VS. Beiden spreken ze de taal niet en hebben geen vrienden. Beiden zijn ze in Brussel ten tijde van de aanslagen in Parijs en later ook in Brussel. De ene vanuit een luxepositie: Max’ ouders werken tijdelijk in Brussel en wonen in een groot huis dichtbij de wijk Molenbeek.
De andere vanuit een schrijnende situatie: Ahmed is met zijn vader vanuit Turkije in een bootje via Lesbos in België beland. De ene met familie, de ander moederziel alleen. Zijn vader is hij kwijtgeraakt.
De verhaallijnen komen bij elkaar als Max ontdekt dat Ahmed zich heeft verstopt in de wijnkelder onder zijn huis die niet wordt gebruikt. Max en Ahmed worden vrienden. Max helpt hem illegaal om ook naar school te kunnen.
‘Hij was gewoon een kind op weg naar school. Gewoon-zijn was nog nooit zo speciaal geweest.’
Ahmed zorgt er op zijn manier voor dat Max zich inzet voor betere schoolprestaties en dat hij zelfvertrouwen krijgt, dat hij zich nuttig voelt.
Een tweede verhaallijn over WOII heeft ook met dit huis te maken en helpt Max om te durven en oplossingen te bedenken. Hij zal en moet Ahmed helpen, ook als het heel erg moeilijk wordt en er grote risico’s worden genomen.

Iedereen weet zich de beelden en de berichten uit het nieuws over de aanslagen te herinneren. De spanning en de angst is voelbaar, de vooroordelen komen volop aan bod, de eenzaamheid doet pijn, om maar niet te spreken van de beklemming tijdens de vlucht naar Europa en de tocht naar België van Ahmed.
Soms denk je dit kan niet gebeuren, dit is vreemd, het gaat iets te makkelijk, maar het is een realistisch verhaal met een bepaalde dosis fictie en gebaseerd op waarheid. Lees zeker ook het nawoord van de schrijver Katherine Marsh. Dit hoort echt bij het boek en doet recht aan haar vele onderzoek en gesprekken met kleindochter Bénédicte Jonnart van het WOII-verhaal dat doorvlochten is in het hedendaagse verhaal.

Katherine Marsh heeft een prettige pen, maar helaas heb ik mij wel gestoord aan stijl- of grammaticale fouten. Zodanig dat ik de meest storende apart heb genoteerd, want als er bijv. staat ‘toen Duitsers Duitsland binnenvielen’, gaan mijn haren overeind. Ik hoop dat bij een tweede druk met name de tweede helft van het boek een langere correctieperiode krijgt en ook de overbodige komma’s en maren eruit worden gehaald. Door het echt goede verhaal heb ik graag doorgelezen en zal ik een volgend boek van Marsh met interesse oppakken.

Een boek waar ik even over na moest denken, maar toen ik vanochtend de nieuwe scheut zag in een orchidee wist ik hoe en wat ik erover ging schrijven.
Vluchtelingenproblematiek, oorlog, verlies, verschillende talen, eenzaamheid, terrorisme, doorzettingsvermogen, verdriet, vooroordelen, culturen; er komt heel veel voorbij, maar wordt nergens te veel. In een vlotte schrijfstijl worden alle onderwerpen als een compleet glasmozaïek beeldend verteld. Dit is een boek over Ahmed en Max dat veel gelezen moet worden, dat veel meer aandacht verdient. Het is bovenal een verhaal van hoop en vriendschap ongeacht ‘anders’ zijn!


'Hij was duizenden kilometers gevlucht om aan de oorlog te ontkomen om te ontdekken dat het nog altijd niet ver genoeg was.'