Mysterieus mooi

In het kort: een mysterieus liefdesverhaal.
In deze Murakami is Hajime de hoofdpersoon. Op de basisschool was er een bijzondere vriendschap met Shimamoto. Muziek was een gezamenlijke belangrijke interesse. Beiden zijn ze enig kind.

'De persoon die ik nu ben heeft nooit broers of zussen gehad en als ik ze wel had gehad dan zou ik nu een ander persoon zijn dan wie ik nu ben'.

Zoals het vaker gaat, je verliest elkaar uit het oog, gaat een andere weg en die is voor Hajime eenzaam totdat hij zijn vrouw ontmoet waarmee hij twee dochtertjes krijgt. Inmiddels is hij succesvol als eigenaar van een nachtclub waar muziek ook weer belangrijk is. Toch kan hij Shimamoto niet vergeten. Hij is vertwijfeld.

'Volgens mij zijn er in het leven dingen die je terug kunt draaien en dingen waarbij dat niet kan. Dat de tijd voorbijgaat is zoiets wat je niet terugdraait. Als je tot hier gekomen bent, dan kun je niet meer terug.'

Hij ziet haar lopen, ontmoet haar, voert gesprekken, gaan samen een dag weg en dan ook naar het buitenhuis. Geeft hij alle zekerheden op? Het lijkt net echt of is het echt? Is er sprake van een zinsbespiegeling? Hoe zit dat met alle geheimen en raadselen rondom Shimamoto? Want wat is er aan de andere kant van de grens? Ten zuiden van de grens?

Jeugdliefde, herinnering, passie, emotie, eenzaamheid, geluk, liefde, verlangen, fouten maken, bestemming, kortom wat in een mensenleven past. 'Pretend you're happy when you're blue. It isn't very hard to do' speelt een rol.

Vragen blijven onbeantwoord. Waarom deze Murakami mooi is, kan het niet direct zeggen. Wel een heerlijke middag lezen in een boek waarin de zinnen kloppen, de woorden aaneenrijgen tot een goed lezend verhaal. Bestaat er een 'ten westen van de zon? Mysterieus.

Dit boek gaf weer een heel fijne herinnering aan het Murakami-weekend op de ss Rotterdam van uitgeverij Atlas Contact.