Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

indringend met respect geschreven familie-epos

rbbrleest 07 januari 2019
Een nieuw boek van Lieve Joris trekt direct de aandacht. De ligging van Neerpelt opgezocht en met de eerste pagina zit je vol in het verhaal. ‘Mijn vader belt. ... Onze Fonny heeft een accident gehad. … Hij ligt in coma op de intensieve.’

Een beklemmend, nietsontziend, openhartig en met respect geschreven familie-epos ontrolt al lezend aan je oog. Nee niet als een fictieve film, het is echt gebeurd.

Terug naar Neerpelt gaat over het gezin Joris in het Katholieke Vlaanderen van de jaren 50/60, maar ook over bomma, heeroom en andere familieleden. De oudste zoon, Fonny, is bepalend voor de sfeer in het gezin en later hoe er met elkaar wordt omgegaan. Lieve is de middelste van de negen kinderen. Lieve keek op naar haar oudere broer en ze had een speciale band met haar bomma.
Nadat de namen in leeftijdsvolgorde zijn geplaatst en het gedeelte met familieachtergronden is gelezen lees je in volle vaart verder. Het geeft een beeld van het (Vlaamse) leven van die tijd door middel van boek- en muziektitels, van kinderen die naar kostschool gaan of ook internaat, van een periode waarin regels veranderen, van alles kan en mag en ook weer niet. In die context wordt over het leven van Fonny verteld. Fonny was drugs- en alcoholverslaafd. Fonny was manipulatief. Fonny was ook aardig, graag gezien om vervolgens ook gewelddadig te zijn. Alle kinderen worden naar zijn gedrag bekeken ‘het is ne Joris’. Fonny had altijd geld nodig. Fonny walste over iedereen heen. Fonny is in zijn leven meermalen opgenomen geweest, iedereen wilde hem helpen totdat het gewoonweg niet meer kon. Alleen de ouders leken de foute keuzes van hun zoon te blijven vergoelijken. Het blijft je kind. Lieve schrijft met haar bekende fijne pen open en eerlijk over het gezin, haar jeugd in Neerpelt, maar ook hoe zij zich heeft ontwikkelt tot wie ze nu is.

‘Tegelijkertijd kruipt het schuldgevoel tegen me op. Papa heeft gelijk: wij hebben opnieuw afstand van Fonny genomen. Niet alleen de anderen, ook ik.’

Met een ‘lach en een traan’ zonder enig vals sentiment of opsmuk is dit een indringend aangrijpend mooi relaas over een zwaar onderwerp, het gaat over echte mensen waar een onderlinge saamhorigheid heerste.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van rbbrleest