De ‘vergane glorie’ van Europa

Met Grand Hotel Europa vertelt Pfeiffer het verhaal van zijn ‘gesneuvelde’ liefde met Clio. Hij doet dit vanuit een lokatie in Italie waar hij is neergestreken na het stuklopen van deze relatie. Hij verblijft in Grand Hotel Europa, een vergane gloriehotel dat parallellen vertoont met het echte continent Europa, veel geschiedenis, herinneringen en bewoners die daarin zijn blijven steken. Net als wij Europeanen ons houvast zoeken in onze geschiedenis. Naast de verhaallijn over zijn relatie volgen we tevens het verhaal van migratie. De geaccepteerde migratie naar ons continent van het toerisme dat ons continent inmiddels overspoelt als een sprinkhanenplaag, daarnaast de migratie van de (economische/politiek) vluchteling waarvan we vinden dat deze ons overspoelt! Ook onze eigen ‘reishonger’, goedkope vliegtickets en ons kuddegedrag om allen dezelfde hotspots of in sommige gevallen quasi onontdekte plekken en zg authentieke ervaringen op te doen worden smakelijk beschreven. De destructie van het hotel door een rijke Chinees loopt parallel met de invasie van de nieuwe Chinese toerist die ons continent bezoeken voor de ‘echte’ Europese ervaring. Het is prachtig om te lezen hoe toerisme ervoor zorgt dat het ‘echte’ leven uit onze historische binnensteden wordt gedrukt en hen maakt tot pretparken van de bezoeker.
Naast deze verhaallijnen verweeft Pfeiffer nog een zoektocht naar een verloren Caravaggio à la Dan Brown!
De pil is voor mij een feest van herkenning, Italië, Amsterdam, Venetië, Caravaggio en mijn eigen liefde voor Europa, haar kunst, cultuur en diversiteit! Pfeiffer wist mij te boeien als verteller, filosoof, classicus, (kunst)historicus en weet dit te doen in prachtige krullerige zinnen!
Wat mij betreft een prijswaardig stuk proza!