Back to the eighties!

In etappes las ik Murat Isik’s ‘Wees Onzichtbaar’. Ik had het al vrij lang uitgesteld, jaren ‘80 Bijlmer, een gastarbeidergezin. Het voelde wat zwaar en beklemmend. Zelf groeide ik op in de jaren 80 onder de rook van Rotterdam. Mijn klas was gemengd, tegenwoordig zouden ze het een ‘zwarte school’ noemen. Een scholengemeenschap met een forse MAVO afdeling en een piepklein gym/atheneum. Vanaf jongs af aan wist ik dat ik er weg wilde, studeren, ontsnappen aan de troosteloosheid van Rotterdam, de beklemmendheid van de Zuid-Hollandse eilanden. Het verhaal van Isik bracht me deels terug, ook naar de Bijlmer waar ik in de jaren 2006-2008 inmiddels als arts deels werkte. Het boek greep me, het verhaal voerde me mee. Het lukte Isik om me te blijven boeien. Soms hoopte ik dat de hoofdpersonage Metin het eens zou lukken om voor zichzelf op te komen, Zijn kop uit te steken. Tegelijk snapte ik zijn doel, hij moest onzichtbaar blijven om zijn doel, de universiteit, te halen. Kop onder het maaiveld, niet klagen maar dragen. Het boek is het lezen meer dan waard. Een puntje van kritiek zijn de hoofdstukken die soms meer neigen als korte verhaaltjes dan als onderdeel van deze coming of age roman!