Leuk. En nu snel vergeten.

Grote verkoopaantallen bewijzen dat Blauw water een leuk boek is. Door de toegankelijke schrijfstijl en de twee invoelbare verhaallijnen is het prima ontspanningslectuur. Niets meer en niets minder. Literair wordt Simone van der Vlugt nergens, laat staan dat ze voor dit boek een literaire prijs verdient.

Blauw water gaat over een ontsnapte TBS-er die een vrouw en haar dochter gijzelt in hun eigen woning op een afgelegen plek. Een toevallige passant ontdekt toevallig de gijzeling, maar rijdt voordat ze alarm kan slaan met haar auto het water in en raakt in coma.

Het verloop van het verhaal is interessant vanwege het psychologische aspect. Omdat de gegijzelde vrouw weet heeft van de toevallige ontdekker, raakt ze steeds meer verwonderd over het uitblijven van redding. Bovendien heeft ze te kampen met een zeer wispelturige gijzelnemer, waardoor de toenemende paniek van de vrouw zeer invoelbaar is.

Het is jammer dat er niet iets meer gesleuteld is aan de zinsconstructies van Van der Vlugt. Zoals hierboven gesteld, het boek “leest lekker weg” - overigens een schromelijk onderschatte kwaliteit - maar kent een aantal kromme zinnen die rechtgetrokken hadden moeten worden. In de beginzin “Op het laatste moment ziet ze de man pas.”, had ‘pas’ aan het begin moeten staan. En in “… het nieuws van halfacht begint. Het opent meteen met hem.”, had ‘meteen’ natuurlijk geschrapt moeten worden.

Blauw water is als een zomerse ijscoupe. Lekker snel eten voordat hij smelt en dan snel vergeten. Wat dat betreft uiterst geschikt voor de vakantiekoffer en het strand. Maar geen bijzondere plek in de boekenkast waard.