Niet helemaal te vatten

Sinds hun doorbraak in 1997 met Het geheugenspel levert Nicci French jaarlijks een ‘full size’ literaire thriller af. Het lijkt erop dat de lezers die toen vielen voor het nieuwe - een mooi geschreven, heerlijk onder de huid kruipende en (dus) spannende mix van psychologie en moord - naar de boekhandel blijven rennen. Elke titel van het Britse echtpaar wordt goud. Dat is knap, maar ook een beetje wonderlijk. Want naast lof is er steevast kritiek. Op het wankele plot, de ongrijpbare personages of een spanningsboog die te losjes in zijn vel zit. Met Medeplichtig kan zowel de liefhebber als de criticus uitstekend uit de voeten.

Tot welke groep je ook behoort, niemand kan ontkennen dat het begin van Nicci French’ veertiende titel ijzersterk is. Bonnie staat in een overhoopgehaalde kamer, voor haar op de grond ligt een mannelijk hoofd in een plas bloed. Ze twijfelt over wat te doen, raakt het lijk nog even liefelijk aan en belt vervolgens vriendin Sonia met de vraag of ze haar wil helpen het dode lichaam te dumpen. Wat is er precies gebeurd? is een vraag die de lezer tot op de laatste pagina’s gaat bezighouden.

Zoals altijd vraagt Nicci French nogal wat van de lezer. Deze keer onder meer door in relatief korte hoofdstukken afwisselend te vertellen over wat voor en wat na de moord is voorgevallen. Terwijl dat nog als een faire uitdaging kan worden gezien, is het zich kunnen verplaatsen in de personages een stuk moeilijker. Wat waarom is Sonia zo behulpzaam en, erger nog, vindt Bonnie het heel normaal dat ze hulp krijgt (in menig vriendenkring zal het zich gezamenlijk ontdoen van een vers lijk minstens tot gefronste wenkbrauwen leiden, lijkt me). En waarom speuren goede kennissen van Bonnie even later in de kamer rond nadat de man die het lijk vormgaf als vermist wordt opgegeven? Het zijn vragen die langer blijven knagen dan prettig is. Zelfs voor een liefhebber van puzzels.

Nicci French heeft het zichzelf niet eenvoudig gemaakt. Dat is te prijzen, want na twaalf verhalen met min of meer dezelfde formule als basis (vrouwelijk hoofdpersoon werkt zich in de nesten) kan er makkelijk sleet op komen. In Medeplichtig hebben ze gekozen voor een originele aanpak die de liefhebbers van (met vakmanschap geschreven) verhalen met hoofdpersonen die niet helemaal te vatten zijn, zeer zullen kunnen waarderen. En het moet gezegd: de meeste puzzelstukjes vallen uiteindelijk knap op hun plek. Het is alleen jammer dat er een paar overblijven.

Buiten dit alles: hulde aan de achteloze, maar bijtende opmerking op de slotpagina. Memorabel.