Smaakt naar meer

Het korte verhaal is in Nederland niet populair. Dat is jammer, want juist in het korte verhaal toont een auteur zijn beste kunnen. Er is immers weinig ruimte voor het neerzetten van de personages, de omgeving en de verhaallijn. En dan moet er in ons genre ook nog een nadrukkelijke spanningsboog worden neergezet. Met de novelle Spijt laat Charles den Tex zien dat hij een topauteur is. Ook al is het boekje naar zijn eigen zeggen ‘heel iets anders dan Miller en CEL’.
In Spijt gebeurt dat waar iedereen minstens één keer in het leven van droomt. Een man laat de boel de boel en begint aan de andere kant van de wereld een compleet nieuw leven. Zijn vrouw blijft in verbijstering en verwarring achter.
Wie de intelligente actie van de laatste twee succesnummers van Den Tex verwacht, komt bedrogen uit. Spijt moet het hebben van psychologische spanning. Wat heeft de man zover gebracht dat hij zijn prachtcarrière en dito vrouw achterlaat? En wat doet dit met haar? In de voor Den Tex inmiddels kenmerkende korte, krachtige zinnen wordt dit voor de lezer net niet voldoende duidelijk. En zo hoort het ook. Een kniesoor zou kunnen stellen dat het niet realistisch is dat de seksuele leegte bij beiden zo snel gevuld moet worden, maar het enige echte manco van Spijt is dat het onvoldoende vulling geeft aan een lange, zwoele zomeravond. Ook dat is mooi aan een goed kort verhaal, het smaakt altijd naar meer.