Van warrig begin naar boek dat lastig weg te leggen is..

In het begin lijkt er weinig lijn in het boek te zitten. De scene, waarin Floor door het huis van haar zus loopt is warrig, waarom is ze zo bang? Daarna ben je ineens in het hoofd van Buisman. Zijn gedachten en acties komen op mij wat geforceerd 'we moeten spanning opbouwen en dit is de foute man' over.

Langzamerhand komt er lijn in het boek. Je snapt waarom Floor niet direct daadkrachtig is of overkomt. Je vermoedt dat ze aan de ene kant wat afgunstig is op het vroegere leven van haar zus, waar ze verder weinig van weet. Aan de andere kant is diezelfde zus nu ziek en hulpbehoevend, veel te jong voor deze toestand. En Floor worstelt met de verantwoordelijkheden die ze daarmee in haar schoot geworpen kreeg, nadat ze zonder hulp van deze zelfde zus ook al de zorg over hun ouders op zich nam.

Dan heb je nog een dochter, die wat egoïstisch overkomt en geen tijd voor haar moeder lijkt te willen maken. Floor is ook hier enigszins hulpeloos en je wilt haar wel streng toespreken.

De eerste acties van afpersing en diefstal worden makkelijk opgelost. Het zijn bijna onbenullige bijzaken, ook al weet je als lezer dat er meer aan zal komen. Walter komt wel erg makkelijk het leven van Bente in, gaat dat echt zo makkelijk?

Vanaf het moment dat Kim meegaat om samen met haar moeder het huis van Bente op te ruimen, komt er meer vaart in het verhaal. Langzamerhand begint het te lopen en leg je het boek steeds moeilijker weg.

De gedachtes van Bente zijn mooi weergegeven. De onmacht, de vergeetachtigheid maar ook dat ze bepaalde zaken, die ooit haar interesse hadden, nog gewoon weet. Die in een automatisme langskomen. De foto's, die steeds weer terugkomen in het verhaal en wel wat duidelijkheid verschaffen, nemen een grote bijrol in. Er zijn nog zaken, die misschien teveel blijven liggen. Mogelijk zijn het teveel zijwegen, waarschijnlijk wel, maar de lezer (ik) blijft achter met een hoop vragen, waar nog een aantal antwoorden gegeven hadden kunnen worden. Je vermoedt van alles, maar er komt geen zekerheid, geen vervolg. (of komt die nog wel?)

In elk geval leest het boek vanaf deel 2 als een trein. Je wordt meegevoerd door barre landschappen, sneeuwstormen en enge parkeerplaatsen. Kleine autootjes hebben een hoofdrol en blijken verrassend bestand tegen de weersomstandigheden. Wanneer je als lezer van scene naar scene gesleurd wordt, vrees je voor het leven van de hoofdpersonen.

Wat herkenbaar is in het boek, is dat je vertrouwt op de goede gang van zaken binnen het recht, zolang er nog nooit iets gebeurd is waar je politie of justitie nodig gehad hebt. Floor merkt zoiets op een gegeven moment op. Daardoor komt het verhaal dichtbij. Je wordt erop gewezen hoeveel van je gegevens terug te vinden zijn op internet en hoe makkelijk die kennelijk te gebruiken zijn.