Alsof je in een boksring staat

Ik heb dit boek een jaar geleden gekocht en toen het genomineerd werd, heb ik het van de boekenplank afgehaald, omdat ik destijds - zijn boek Web van Senora - wel aardig vond en ben het gaan lezen. Ik was onplezierig verrast. Waarom dit boek ook in de nominatie lijst terecht is gekomen, is mij geheel een raadsel. De plotwendingen zijn zodanig dat je jezelf in een boksring waant.

In de eerste vijf pagina's van het boek heeft de hoofdfiguur ruzie met zijn vader, krijgt een vliegtuisongeluk en ontwaakt hij waarbij zijn huidskleur is veranderd (van donker naar blank) en ziet een meisje. En dan ben je pas op pagina zes.

Er is nergens een verdieping. Nergens een "waarom" of een rustpauze. Het is een achtbaan waar niets wordt uitgelegd en waar tegelijkertijd enorme plotgaten ontstaan. Voorbeeld: de huidskleur. Dit heeft in de Verenigde Staten een enorme invloed van wie je bent (deze identiteiscrisis komt niet terug) en hoe anderen naar je kijken. Nergens een interne worsteling, alleen maar actie, actie, actie, waarbij de schrijver denkt dat plotwendingen een verhaal zijn.

Als dan ook nog in het midden de toon van het verhaal helemaal veranderd en we plotseling in Terminator 4 zitten; is het geheel niet meer te volgen. Waar is het meisje? Waarom de verandering van de huiskleur? Al deze vragen doen er niet toe.

Als je dan vervolgens op de laatste pagina weer een plotwending en uppercut krijgt, kom je eigenlijk tot een wrange conclusie: het hele verhaal is gebouwd op drijfzand, waardoor de plotgaten in drie zinnen worden weggespoeld.

Een worsteling is nog zacht uitgedrukt. Het is meer een gevecht, waarbij je als lezer de slachtoffer bent.

Richard Akkerman