Marokkaans sprookje...

Als Moebdi, de hoofdpersoon uit dit boek, aankomt in zijn geboortedorp in Marokko wil hij op zoek gaan naar een vrouw om mee te trouwen. Je proeft gelijk de Marokkaanse sfeer. Vooral de verhalen over de ritjes in de taxi, de markten en de vele rommel (zwarte tasjes) waren heel herkenbaar. Ook de beschrijving van de natuur sprak me erg aan.

Moebdi wordt afgeschilderd als een zelfingenomen, vrouwonvriendelijk en seksistische man. Hij kwam erg onsympathiek op me over. Als hij niet achter de vrouwen aan liep, lag hij te luieren in zijn hangmat. Ook zat hij regelmatig bij Gadoezj, een pratende ezel, samen trekken ze veel de natuur in. Wat de rol van de ezel was heb ik niet helemaal begrepen. Waren het waanbeelden of heeft deze ezel een diepere betekenis?

Verder gebeurt er vrij weinig, hierdoor vond ik het boek saai en lastig om doorheen te komen. Het verhaal wist mijn aandacht niet vast te houden, ik moest me er steeds toe moest zetten om verder te lezen. Wel heeft Mohammed Benzakour dit verhaal met veel humor geschreven waardoor ik toch regelmatig een glimlach op mijn gezicht had, al hadden de vele poepverhalen wel wat minder gemogen.