Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Liefde in tijden van oorlog.

rietje pieters 01 februari 2018
De Australische scenarioschrijfster Heather Morris zet met haar verhaal ‘De tatoeëerder van Auschwitz’ een opmerkelijk boek neer. Het is de waargebeurde geschiedenis van Lale en Gita die elkaar in het concentratiekamp leren kennen.

Heather Morris was jarenlang bevriend met Lale, de hoofdpersoon in dit boek. Lale vertrouwde zijn verhaal toe aan haar. Samen met zijn vrouw Gita hield hij hun verhaal jarenlang verborgen uit vrees dat de buitenwereld hen zou aanzien als collaborateurs.

Dat Lale goed van inborst is bewijst hij door zich op te offeren voor zijn familie. Hij meldt zich aan om als vrijwilliger te gaan werken voor de Duitsers. Hierdoor kan de rest van zijn familie rustig verder leven zo vertelde de propaganda. Hij weet echter niet dat dit een grote leugen is van de Duitsers en al snel wordt hij gedeporteerd. Daar heeft hij het ‘geluk’ dat de tatoeëerder van dienst hem uitkiest als helper. Dat dit een hele ommezwaai betekent voor zijn leven in het concentratiekamp beseft hij dan nog niet. Bij de functie van tatoeëerder hoort automatisch de bescherming van de politieke afdeling. Zolang hij zijn tas bij zich heeft zal niemand hem lastigvallen. Zo komt hij in de mogelijkheid om kennis te maken met enkele Russische dagarbeiders. Hij kan met hen juwelen en geld, zijnde de bezittingen die van de gevangenen werden afgenomen, ruilen voor eten. Hierdoor kan hij vele gevangenen helpen. De volgende zin wordt dan ook herhaaldelijk door Lale gebruikt: ‘Als je er één redt, red je de wereld’

De schrijfstijl van Heather Morris is heel simplistisch. Dat Heather Morris een scenarioschrijfster is merk je doordat het verhaal stilistisch heel pover is uitgewerkt. Het verhaal heeft veel meer potentieel dan Heather Morris de lezer voorschotelt. Het mist sfeer en is niet zozeer verhalend maar eerder observerend. Door haar eenvoudig taalgebruik, het grote lettertype dat gebruikt wordt en de grote interlinie leest het boek heel vlot. Dat het gedocumenteerd wordt met originele foto’s van de hoofdpersonen is dan weer een pluspunt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van rietje pieters